Οι ιστορικές περίοδοι δεν ολοκληρώνονται με εξαγγελίες. Η πείρα δείχνει πως οι κύκλοι κλείνουν όταν το παλιό έχει ήδη δώσει τη θέση του στο νέο. Και το νέο έχει πρόγραμμα.

Η Μεταπολίτευση έκλεισε έναν μεταπολεμικό κύκλο. Που ξεκινούσε από τη δυαδική εξουσία του ΕΑΜ. Περνούσε μέσα από την ανασυγκρότηση του αστικού κόσμου (ανασυγκρότηση που επιτάχυνε ο Εμφύλιος), έφτανε στην εθνικοφροσύνη, τον αντικομμουνισμό και την Ανοιξη της ΕΔΑ και κατέληγε στη χούντα και την τραγωδία του Κυπριακού.

Καραμανλής ο Α’ και Ανδρέας, χαρισματικοί για διαφορετικό λόγο, αποτέλεσαν τα πρόσωπα – κλειδιά για την ολοκλήρωση του νεοελληνικού σχηματισμού από το 1974 και μετά.

Η Μεταπολίτευση –που συνεχώς κλείνει και συνεχώς είναι παρούσα –υπήρξε μια αντιφατική αλλά αναγκαία εποχή. Μαζί με τον παρασιτισμό, διευρύνθηκε και η παραγωγή. Μαζί με το πελατειακό κράτος, βάθυνε και η δημοκρατία.

Προχθές, ο Πρωθυπουργός επιχείρησε με μια κίνηση «από τα πάνω» να τροχιοδρομήσει μια νέα εποχή. Την οριοθέτησε μάλιστα, διακόσια χρόνια από τη σπίθα της Επανάστασης του 1821. Στο μακρινό 2021, όταν ο ίδιος θα έχει την ηλικία του σημερινού Κυριάκου. Μάλιστα, αυτή τη νέα Μεταπολίτευση την προσδιόρισε συνταγματικά με τις ενδιαφέρουσες, αν και αρκετά αντιφατικές προτάσεις που κατέθεσε.

Προτάσεις συνταγματικής αναθεώρησης που τέθηκαν από χθες σε διαβούλευση μέχρι και την άνοιξη του 2017. Προτάσεις που μια καλοπροαίρετη ανάγνωση βλέπει ως μανδύα εξορθολογισμού και οριοθέτησης της επιτροπείας της χώρας. Κι αυτό αφού ανάμεσα στα άλλα που προτείνει ο Τσίπρας έχουμε τη δέσμευση του Πρωθυπουργού ως πολιτική θέση κόντρα στις «τεχνοκρατικές ελίτ». Και συνταγματικά κατοχυρωμένα ως δημόσια αγαθά τα «νερό – ρεύμα».

Το 1827 είχαμε την Τρίτη Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας. Εκατόν ενενήντα χρόνια μετά (άνοιξη του 2017) θα έχουμε την ολοκλήρωση της παραπάνω συνταγματικής διαβούλευσης. Στη μακρινή Τροιζήνα είχαμε διορισμό επιτροπής ελέγχου των δανείων. Αν όλα πάνε όπως τα θέλει ο Τσίπρας, το 2017 θα έχουμε Σύνταγμα – άμυνα στη «νεοφιλελεύθερη μετα-δημοκρατία».

Εδώ όμως αρχίζουν τα προβλήματα.

Πώς θα προλάβουμε ως έθνος να θωρακίσουμε –για παράδειγμα τις συλλογικές διαπραγματεύσεις –όταν σε λιγότερο από δύο μήνες θα έχει αρχίσει το παζάρι με τους δανειστές ενόψει της δεύτερης αξιολόγησης;

Δεν ακούγεται αντιφατικό να κλείσει η αξιολόγηση τον Νοέμβριο με κατάργηση ή περιστολή των συλλογικών διαπραγματεύσεων και ύστερα από μερικούς μήνες να ψηφίσουμε Σύνταγμα που τις κατοχυρώνει;

Δεν ακούγεται παράδοξο να έχουμε ιδιωτικοποιήσει τα πάντα και την ίδια ώρα να περνάμε Σύνταγμα που θα προβλέπει την ανάσχεση των ιδιωτικοποιήσεων; Και ακόμη χειρότερα: μήπως και το υπάρχον Σύνταγμα δεν προβλέπει την εργασία ως αναφαίρετο δικαίωμα;

Επιμύθιο: Η κυβέρνηση ονειρεύεται τη μη συνταγματοποίηση του Μνημονίου αλλά μνημονιοποιεί το Σύνταγμα.

Τελευταία Νέα