Πιθανότατα δεν ήταν ο πιο κατάλληλος χώρος. Αυτό που προσφέρθηκε πάντως στο προαύλιο της Βουλής ήταν ένα θεσμικό τουρλού. Το πιάτο σερβιρίστηκε από τον Πρωθυπουργό με την αγωνία του σεφ που φιλοδοξεί να φέρει την επανάσταση στη γαστρονομία. Στην πραγματικότητα, όμως, ο Αλέξης Τσίπρας πέταξε στην κατσαρόλα ό,τι βρήκε στο ψυγείο: και την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας και μια πρέζα από ενίσχυση των αρμοδιοτήτων του και μια σάλτσα από όριο στη βουλευτική θητεία και μια βαριά γαρνιτούρα από δημοψηφίσματα και το κόκαλο της απλής αναλογικής.

Το πιάτο έχει τόσα πολλά που τελικά δεν έχει τίποτε, εκτός από τεράστιο κόστος. Ο Πρωθυπουργός παρουσίασε στο κοινό μια ακριβή δημοκρατία, η οποία θα ψηφίζει πότε για Πρόεδρο, άλλοτε για νόμους που δεν αρέσουν σε κάποιους πολίτες της και κάποτε επί προτάσεων που μπορεί να θέσουν σε δοκιμασία τις κατακτήσεις της κοινωνίας στο πεδίο των ατομικών δικαιωμάτων –γιατί να μη γίνει ένα δημοψήφισμα για το σύμφωνο συμβίωσης των ομόφυλων ζευγαριών ή για την επαναφορά της θανατικής ποινής αν το ζητήσουν οι 500.000 ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής;

Το πιάτο ονομάστηκε από τον εμπνευστή του «Η δημοκρατία στην εξουσία». Αλλά είναι μια ονομασία εξεζητημένη ακόμη και για τα δεδομένα της πολιτικής γαστρονομίας. Και πέφτει βαριά ακόμη και στα πιο γερά στομάχια: οι συνεχείς κάλπες δεν αποτυπώνουν λαϊκή βούληση αλλά συσχετισμούς δυνάμεων, γίνονται δηλαδή μέρος ενός πολιτικού παιχνιδιού, το οποίο θα παίζεται ερήμην ενός όλο και πιο αδιάφορου εκλογικού σώματος. Γιατί στην πραγματική ζωή δεν υπάρχουν χαρούμενοι πολίτες που δοκιμάζουν το θεσμικό τουρλού στις λαϊκές συνελεύσεις ούτε ενεργοί πολίτες που μαζεύουν υπογραφές γι’ αυτό που λεγόταν κάποτε «βάθεμα και πλάτεμα της δημοκρατίας». Αλλά κουρασμένοι και οργισμένοι ψηφοφόροι, πολλοί από τους οποίους αγωνιούν για την πραγματική πείνα τους.

Τελευταία Νέα