Μια παράμετρος που καταδεικνύει την αγωνιστική ποιότητα ενός πρωταθλήματος είναι η εξαγωγική του δύναμη προς ισχυρότερες ποδοσφαιρικά χώρες.

Η ποιότητα δεν έχει σχέση με την οικονομική ευρωστία ενός πρωταθλήματος. Το Βέλγιο, η Ολλανδία, η Πορτογαλία κινούνται πάνω – κάτω στο ίδιο οικονομικό πλαίσιο με την ελληνική πραγματικότητα.

Ωστόσο, καταφέρνουν να μοσχοπουλούν παίκτες γεμίζοντας τα ταμεία τους με ζεστό χρήμα, καλύπτοντας ταυτόχρονα τις τρύπες με ποδοσφαιριστές της ίδιας ποιότητας αλλά με πολύ χαμηλότερο κόστος.

Η εξαγωγή παικτών στηρίζεται σε δύο πυλώνες: στην καλή φήμη και στους καλούς μάνατζερ. Ενα οικοδόμημα που έχει χτίσει με μεγάλη μαεστρία το ελληνικό μπάσκετ, αλλά δυστυχώς δεν κατάφερε να ακολουθήσει το ποδόσφαιρο.

Η συνεχής φημολογία περί στημένων αγώνων που συντηρείται έντεχνα από μερίδα του Τύπου είναι ένας από τους παράγοντες που δρουν ανασταλτικά για τις ξένες ομάδες που θέλουν να αγοράσουν παίκτες από την Ελλάδα.

Τύπος, ποδοσφαιριστές, παράγοντες διαγωνίζονται ποιος θα κάνει τη σοβαρότερη καταγγελία, ποιος θα πετάξει την περισσότερη λάσπη, υπηρετώντας ο καθένας τα δικά του συμφέροντα.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ένα κλαδί στο οποίο καθόμαστε όλοι πάνω. Αν δεν το προστατεύσουμε, δεν δώσουμε λύσεις με ταχύτητα και σεβασμό απέναντι στη Δικαιοσύνη κι αν δεν συμβάλουμε ώστε να αποκατασταθεί η αξιοπιστία, τότε θα βλέπουμε κάθε χρόνο έναν Μακ να φεύγει αντί πινακίου φακής και θα λέμε και ευχαριστώ.