Και γιατί να μην κάνουμε δημοψήφισμα για τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών; Παπαδιαμάντης στο πρωτότυπο ή σε μετάφραση; Ευκλείδεια ή αναλυτική γεωμετρία; Πενθήμερη ή δεκαήμερη; Στα 17 σου πλέον «παιδί» σε ανεβάζουν, πολίτη σε κατεβάζουν. Τόσο σοφός που έγινες, με τόση πείρα, μέχρι και Πρόεδρο της Δημοκρατίας θα μπορείς να εκλέγεις. Τα δημοψηφίσματα που εξαγγέλλουν αφειδώς ο Πρωθυπουργός και η επικοινωνιακή του ομάδα θα είναι οι δημοσκοπήσεις του μέλλοντός μας. Θα αφορούν ζητήματα χαμηλής πολιτικής, πλην όμως και η υψηλή δεν θα λείπει από την ατζέντα. Πώς το είπε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας; Μπορεί να είναι «συμβουλευτικά» ακόμη και για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Τον λαό τον πνίγει το δίκιο και η κυβέρνηση του λαού οφείλει να εκφράσει αυτήν τη διπολική διαταραχή. Ειδικά στο επίπεδο της αυτοδιοίκησης, όπου κάθε κάλπη θα γεννά και μια νέα Κερατέα. Μια λεπτομέρεια μένει να τακτοποιηθεί και τα ψηφοδέλτια φεύγουν για εκτύπωση: ο αρμόδιος υπουργός θα πραγματοποιεί κάθε φορά την προσωπική του καμπάνια από κωμόπολη σε κωμόπολη και από ΧΥΤΑ σε ΧΥΤΑ;

Η μήτρα γι’ αυτή την εργαλειοποίηση της λαϊκής βούλησης δεν είναι άλλη από το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015. Στο φαντασιακό του Μεγάρου Μαξίμου οι χοροί στο Σύνταγμα κρατούν ακόμη. Την κορυβαντική φρενίτιδα δεν μπορεί να την καλύψει ούτε το μούδιασμα του ΕΝΦΙΑ. Εχει κάτι από τη δόξα μιας ιστορικής στιγμής, επικυρωμένης μάλιστα με πρωθυπουργικό tweet: «Το Οχι του λαού μας, κορυφαία πράξη αντίστασης στο ευρωιερατείο της λιτότητας, αλλά και στο κατεστημένο που σχεδίαζε τον πνιγμό της χώρας προκειμένου να επιστρέψει». Το περσινό δημοψήφισμα είναι το όνειρο της σκληρής διαπραγμάτευσης χωρίς τα τέρατα που γέννησε ο ύπνος της λογικής. Τα επινίκια για μια νίκη που έμεινε υπόσχεση και για μια προαναγγελθείσα ήττα.

Θα είναι και η μήτρα των νέων λάιτ διχασμών. Η κυβέρνηση χρειάζεται καινούργιους «μενουμευρωπαίους» για να τους επιβαρύνει, σύμφωνα με το δόγμα Κυρίτση. Μέχρι και η ΕΣΗΕΑ θα μπορούσε να επιβάλει επιτίμιο για τη θέση που θα κρατήσουν μεμονωμένοι δημοσιογράφοι στο σκηνικό μετά την αδειοδότηση. Ετσι κι αλλιώς, ο πληθωρισμός των διλημμάτων δεν θα έχει ουσιαστικό αντίκρισμα. Θα εξυπηρετεί το παλιό μαοϊκό αξίωμα που κερδίζει δεύτερη καριέρα: «Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση». Η προσφυγή στην πάνδημη βούληση θα είναι το άλλο όνομα για την κεκτημένη απραξία.