Ο Ουμπέρτο Εκο αντιπαθούσε τα μάλα τα social media. Δεν μπορούσε να διανοηθεί πως η γνώμη των εκπροσώπων του μεγαλύτερου εξαγωγικού προϊόντος της Πορτογαλίας, του φλοιού της δρυός της φελλοφόρου, μπορεί να έχει την ίδια απήχηση με ένα βραβείο Νομπέλ.

Τους χαρακτήριζε «λεγεώνες ηλιθίων» γιατί, κατά τη γνώμη του, θεωρούσαν πως μάχονται σε έναν πόλεμο του πνεύματος.

Τα social media μοιάζουν με κοφτερό μαχαίρι. Αν δεν προσέξεις όταν το μεταχειρίζεσαι μπορεί να κοπείς.

Το αντιλήφθηκε τον περασμένο χειμώνα ο ισπανός ποδοσφαιριστής Σέρχι Γκουαρντιόλα. Το όνειρό του να φορέσει τη φανέλα της Μπαρτσελόνα κράτησε τόσο όσο χρειάστηκε για να φωτογραφιστεί με τα χρώματα της νέας του ομάδας.

Στα χρόνια της νεανικής υπερδιέγερσης είχε αποκαλέσει «πουτάνα» την ομάδα στην οποία θα ορκιζόταν τώρα αιώνια πίστη. Ζήτησε συγγνώμη και αποχώρησε.

Η στατική νοημοσύνη είναι φρούτο που ευδοκιμεί στις μέρες μας. Ο Χούλιο Ρέι είναι ένας ακόμα Ισπανός που αναγκάστηκε να μαζέψει τα πράγματά του άρον άρον από την Ντεπορτίβο το καλοκαίρι, όταν ήρθαν στην επιφάνεια παλαιότερα σχόλια περί γενετήσιας συμπεριφοράς απέναντι στη νέα του ομάδα.

Σε παρόμοια θέση βρέθηκε και το νέο απόκτημα του Ολυμπιακού, ο Κωνσταντίνος Λαΐφης. Οι δικαιολογίες γνωστές. «Αλλοι τα έγραψαν». «Ηταν μόλις 17 ετών όταν τα έγραψε» και άλλα χαριτωμένα. Ο Λαΐφης πήγε δανεικός στη Σταντάρ. Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού.