Αναζήτηση
Για να είμαι ειλικρινής, οι στραβές δεν με ανησυχούν –το απρόβλεπτο και η αναποδιά είναι μέρος της πολιτικής…
Ανησυχώ πολύ όμως όταν μια ολόκληρη ηγεσία δεν καταλαβαίνει τι συνέβη κι ούτε προσπαθεί να καταλάβει.
H περίπτωση του Brexit είναι χαρακτηριστική. Σε ένα εντελώς νέο ερώτημα οι περισσότεροι αναμασούν παλιές απαντήσεις. Ο καθένας λέει περίπου ό,τι θέλει να ακούσει.
Με αποκορύφωμα έναν πελαγωμένο Πρωθυπουργό που από όλη την ιστορία κατάλαβε πως για την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου ευθύνονται οι ευρωπαϊκές ηγεσίες και η «α λα καρτ» διαχείριση του Προσφυγικού.
Λες και το Στάφορντσαϊρ έβγαλε 64% Brexit επειδή τα Σκόπια έκλεισαν τα σύνορα στην Ειδομένη.
Στο ίδιο πνεύμα, μια κυβερνητική εφημερίδα διαλαλούσε «Οχι από τους Βρετανούς στη λιτότητα και την ανεργία» και «ηχηρό χαστούκι στην πολιτική που επιβάλλει το Βερολίνο».
Μόνο που οι Βρετανοί δεν έχουν λιτότητα ούτε ύφεση –η οικονομία τους τρέχει με 2% ανάπτυξη σε ετήσια βάση. Δεν έχουν ανεργία –μόλις 5%, τη μικρότερη της Ευρώπης με την Αυστρία.
Εχουν δικό τους νόμισμα, δεν μετέχουν στο Eurogroup, δεν τους επιβάλλει κανένα Βερολίνο οικονομική πολιτική και τον Σόιμπλε τον βλέπουν μόνο σε εκδηλώσεις και φωτογραφίες.
Ο Δουζίνας (ένας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ που διδάσκει στο Λονδίνο) θεώρησε ότι η αποχώρηση του Ηνωμένου Βασίλειου είναι «μια μεγάλη νίκη της δημοκρατίας» και «η αρχή της απονομιμοποίησης του νεοφιλελεύθερου σχεδίου».
Προφανώς δεν διαβάζει ούτε εφημερίδες: νομίζει ότι το δημοψήφισμα ήταν «Ναι ή Οχι στον σοσιαλισμό» και νίκησε ο Λένιν!
Κι επικουρικά ο Κατρούγκαλος διαβεβαίωσε ότι «ο νεοφιλελευθερισμός σκοτώνει το ευρωπαϊκό όνειρο», πράγμα που μου θύμισε ότι ακόμη περιμένουμε τον Παπαδημούλη να μας πει ποιος σκότωσε τον Μαυρίκο.
Δεν θέλω όμως να αδικήσω τους δικούς μας. Οι ανοησίες που έχουν ακουστεί τα τελευταία εικοσιτετράωρα είναι αναρίθμητες κι όχι μόνο από ελληνικά χείλη.
Οι πιο σεμνοί περιορίστηκαν να εκφράσουν την ανησυχία τους. Περιττός κόπος: έχουν ανησυχήσει πρώτα όλες οι αγορές του πλανήτη κι αυτό μάλλον μετράει περισσότερο.
Ενώ οι πιο κοινότοποι διαπίστωσαν για χιλιοστή φορά την ανάγκη να αλλάξει η Ευρώπη, χωρίς να λένε όμως ούτε τι πρέπει να αλλάξει ούτε πώς ούτε με ποιους. Μόνο κάτι γενικούρες περί δημοκρατίας και κοινωνικών δικαιωμάτων, τα μόνα που σίγουρα και ευτυχώς δεν μας λείπουν.
Θα μου πείτε ότι είναι τα πρώτα εικοσιτετράωρα και δικαιολογείται μια σύγχυση. Καμία αντίρρηση.
Υπό την προϋπόθεση πως σε δεύτερο χρόνο θα ακούσουμε και θα δούμε κάτι σοβαρότερο.
Μεταξύ μας, δεν το πολυπιστεύω…
