Ηταν η ομάδα σύμβολο των Γάλλων. Αυτή που άμβλυνε τις αντιθέσεις των black-blanc-beur (μαύρων-λευκών-Α ράβων) ενώνοντας τη Γαλλία.

Ηταν η αποτύπωση της ποδοσφαιρικής Ελευθερίας του Λαού, πάνω στον πράσινο καμβά.

Αυτή η ομάδα της πολυπολιτισμικότητας που είχε σημαιοφόρο έναν Αραβα, τον Ζινεντίν Ζιντάν, θεωρούνταν η κορυφαία του κόσμου από το 1998 μέχρι τις 25 Ιουνίου 2004. Για έξι χρόνια αποτελούσε τον φόβο και τον τρόμο των αντιπάλων.

Παγκόσμια Πρωταθλήτρια, Πρωταθλήτρια Ευρώπης. Θεριά σε επίθεση, άμυνα, μεσαία γραμμή. Ανρί, Τρεζεγκέ, Βιεϊρά, Ντεσαγί, Τιράμ, Μακελελέ, Πιρές, Λιζαραζού.

Η ζέστη και η υγρασία είχαν αγκαλιάσει εκείνο το απόγευμα την Πριγκίπισσα του Ωκεανού, τη Λισαβόνα.

Οι καρδιές χτυπούσαν δυνατά, οι φωνές από την εξέδρα γεμάτες αγωνία έφθαναν στα αφτιά των παικτών. «Πρόσεχε Γιούρκα», «Μπράβο Μιχάλη».

Η αποκαθήλωση της κορυφαίας ομάδας του κόσμου συντελέστηκε από απαξιωμένους ποδοσφαιριστές που κυνηγούσαν τη χίμαιρα της προσωπικής τους ανάτασης.

Αύριο συμπληρώνονται 12 χρόνια από εκείνον τον αγώνα, το εφαλτήριο, ουσιαστικά, για την εκτίναξη στην ποδοσφαιρική κορυφή που έβγαλε τον κόσμο στους δρόμους. Ενωμένο, χαρούμενο, ψηλότερο. Χωρίς χρώματα κόκκινα, μπλε και πράσινα. Ολοι σε ένα πανηγύρι. Ολοι για την Ελλάδα. Χωρίς να κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν φασίστες επειδή κρατούν την ελληνική σημαία.

Επειδή ψάλλουν τον Εθνικό Υμνο. Δώδεκα χρόνια, δώδεκα αιώνες.