Ενας λαός που δεν αντέχει πια το διευθυντήριο των Βρυξελλών; Οχι, μια ελίτ: η κρυφή ελίτ του Brexit, λέει η «Γκάρντιαν». Στην όποια συνωστίζονται μέλη της αριστοκρατίας του Ιτον, όπως ο Μπόρις Τζόνσον, και μεγιστάνες των μέσων ενημέρωσης, όπως οι αδελφοί Μπέρκλεϊ της «Τέλεγκραφ» και ο Ρούπερτ Μέρντοκ. Και από την άλλη πλευρά ποιοι είναι; Μήπως «το επιχειρηματικό κατεστημένο, οι φανατικοί ευρωπαϊστές και οι ξένοι τραπεζίτες» που έγραφε στο κύριο άρθρο της η «Σαν» αυτού του ίδιου Μέρντοκ για να καταγγείλει την ελίτ των άλλων και να κρύψει τον δικό τους λαό;

Το κλίμα μάς είναι γνώριμο, ο διαχωρισμός έγινε οικείος στη διάρκεια των πέντε πρώτων χρόνων της κρίσης. Από τη μία πλευρά υποτίθεται ότι ήταν ο λαός που ήθελε να αποτινάξει τον ζυγό των Μνημονίων, από την άλλη οι υπηρέτες των ξένων τοκογλύφων, το σύστημα της διαπλοκής, οι πουλημένοι τραπεζίτες, τα προδοτικά μέσα ενημέρωσης, μια ολόκληρη ελίτ που υποτίθεται ότι είχε συμφέρον να παραδώσει τη χώρα στις Βρυξέλλες και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Αντίθετα όμως από ό,τι στη Βρετανία, η κρυφή ελίτ του Grexit δεν αποκαλύφθηκε ποτέ εδώ: οι δραχμιστές κρύφτηκαν πίσω από το αντιμνημόνιο, τη λαϊκή δυσαρέσκεια, τους Αγανακτισμένους. Τουλάχιστον ο Μέρντοκ είναι πιο ειλικρινής: «Στην Ντάουνινγκ Στριτ κάνουν ό,τι τους λέω, στις Βρυξέλλες δεν μου δίνει σημασία κανείς» είναι η φράση με την οποία είχε συμπυκνώσει κάποτε τον ευρωσκεπτικισμό του. Κι έπειτα στη Βρετανία οι καλλιτέχνες δεν ακολουθούν το αντιευρωπαϊκό συναίσθημα που καλλιεργεί στην κοινή γνώμη η κρυφή ελίτ του Brexit για να γίνουν αρεστοί. Σε ένα σποτάκι υπέρ της παραμονής στην ΕΕ, η Κίρα Νάιτλι είναι κάτι παραπάνω από σαφής: «Μην τους αφήσεις να σου γαμήσουν το μέλλον». Με ποιον να συνταχθεί κανείς; Μάλλον δεν θέλει καν ρώτημα.

Τελευταία Νέα