Ο πρώτος είναι πρώτος, ο δεύτερος δεν είναι τίποτε. Μπορεί να ισχύει στον αθλητισμό και καμιά φορά και στην ίδια τη ζωή. Οχι όμως και στην πολιτική. Εκεί ο δεύτερος μπορεί να είναι στη χειρότερη περίπτωση αξιωματική αντιπολίτευση ή ελάσσων κυβερνητικός εταίρος. Και στην καλύτερη, ο κεντρικός πυλώνας ενός κυβερνητικού συνασπισμού –να πάρει δηλαδή την πρωθυπουργία και τα βασικά υπουργεία. Συνέβη τον περασμένο Νοέμβριο στην Πορτογαλία, όπου ο δεύτερος των εκλογών και Σοσιαλιστής Αντόνιο Κόστα σχημάτισε κυβέρνηση με τα μικρότερα κόμματα, αφήνοντας στην αντιπολίτευση τον πρώτο και δεξιό Πέντρο Πάσος Κοέλιο. Και είναι πολύ πιθανό να συμβεί και στην Ισπανία σε δυο εβδομάδες με τον Πάμπλο Ιγκλέσιας του Podemos.

Θα μπορούσε και στην Ελλάδα ο δεύτερος των επόμενων εκλογών να βγει με ένα τέτοιο πλεονέκτημα από τις κάλπες ώστε στο τέλος να τα πάρει όλα; Ενας νέος εκλογικός νόμος θα ευνοούσε το σενάριο. Υπάρχει, όμως, μια μικρή λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά. Κι αυτή είναι η πλήρης απουσία της κουλτούρας της συναίνεσης που αλλού είναι ριζωμένη εδώ και δεκαετίες. Ακόμη χειρότερα, αυτή είναι μια κυβέρνηση που δεν πολώνεται μόνο απέναντι στα κόμματα της αντιπολίτευσης, όπως έχουν κάνει άλλες στο παρελθόν, αλλά και απέναντι σε όποιον διαφωνεί μαζί της από το ίδιο το σώμα της κοινωνίας. Μια κυβέρνηση που έχει στοχοποιήσει κατά περίπτωση ανθρακωρύχους, δικηγόρους και δημοσιογράφους και τώρα στοχοποιεί διαδηλωτές ως ακροδεξιούς, πολιτικούς δολοφόνους και εχθρούς της χώρας.

Το παιχνίδι της προεκλογικής πόλωσης στην Ισπανία έφερε απέναντι στον αριστερό Ιγκλέσιας τον Σοσιαλιστή Πέδρο Σάντσεθ, τον άνθρωπο στον οποίο θα ποντάρει μετεκλογικά ο ηγέτης του Podemos για να γίνει πρωθυπουργός. Εδώ ο Αλέξης Τσίπρας προτίμησε τον Πάνο Καμμένο. Για να παίξουν μαζί το παιχνίδι ενός επικίνδυνου και ραγδαία διαβρωτικού διχασμού.

Τελευταία Νέα