Εχουν περάσει καμιά τριανταριά χρόνια από τότε που ένας «έγκριτος» δημοσιογράφος είχε πει δημόσια ότι «εμείς στο χωριό μου τις «αδελφές» τις παίρναμε με τις πέτρες». Πέρασε και μία μέρα από το μακελειό σε γκέι μπαρ του Ορλάντο, επειδή τα πήρε στο κρανίο ένας πολύ συντηρητικός άντρακλας (χθες γινόταν λόγος για ισλαμιστή). Η αποδοχή από ένα τμήμα της κοινωνίας της ελεύθερης σεξουαλικής επιλογής έχει κάνει πιο φανατικό το άλλο. Αυτό που κάνει ακόμη λόγο για «ανωμαλία» ή σταυροκοπιέται στην ιδέα ότι τα αγόρια της οικογένειας «θα πάρουν τον κακό δρόμο».

Αυτά σκεφτόμουν παρακολουθώντας τις «ανταποκρίσεις» από το Gay Pride. Ο,τι κάποτε θεωρούσαμε υπέρτατη απελευθέρωση τώρα έχω την αίσθηση ότι αναδίδει ένα είδος συντήρησης. Μπορεί να είναι ο κίνδυνος της γραφικότητας που προκαλεί ο εύκολος συνειρμός με την εικόνα και κάνει τους ομοφυλόφιλους κάτι τύπους με πολύχρωμα μπλουζάκια που χορεύουν στους δρόμους. Μπορεί η ανάρτηση στρατευμένου διεμφυλικού ατόμου ότι διέγραψε τη «σαπίλα», απαράδεκτη αναφορά για κάποιον που μάχεται υπέρ της ανεκτικότητας. Μπορεί να είναι και η επικινδυνότητα του χωρίς δεύτερη σκέψη χιούμορ όταν ελαφρολαϊκός στιχουργός δημοσιεύει, για να γιορτάσει την ημέρα, κατεβατό στίχων τύπου «αν το πνίγεις το κουνέλι, τότε φίλε είσαι gay». Γελοιοποιητικό, έστω και εκ παραδρομής, όσο και ο ρόλος του Φίφη στις ελληνικές ταινίες. Κρίνοντας λοιπόν ότι το ομοφυλοφιλικό κίνημα βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή του και διακρίνοντας τους κινδύνους αποδόμησης και εκ των έσω πλέον, θεωρώ ότι πρωτίστως χρειάζεται να απομονώσουμε την πολιτική ορθότητα πριν μας απομονώσει εκείνη.

Τελευταία Νέα