Αναζήτηση
Δεν καταλαβαίνω γιατί όταν καταπατά, με όλο το θράσος, μια κυβέρνηση όλα όσα έχει υποσχεθεί (και λόγω αυτών των υποσχέσεων και μόνο υφίσταται ως κυβέρνηση) αρχίζουν η αντιπολίτευση και οι συν αυτή να ωρύονται και να κραυγάζουν «Αίσχος, εσείς άλλα μας είπατε» και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Αστε τους αδέρφια. Αστε τους να κάνουν και τα υπόλοιπα, άστε τους να βγάλουν το φίδι απ’ την τρύπα.
Στο κάτω κάτω, εσείς (στην αντιπολίτευση ομιλώ, την αξιωματική συγκεκριμένα), εσείς δεν είστε οι εμπνευστές της αποκρατικοποίησης του Ελληνικού; Μάλιστα.
Αυτοί (τους κυβερνώντες την σήμερον εννοώ) δεν είναι που διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους για την πώληση του αεροδρομίου; Μάλιστα.
Τώρα υπογράφουν τα δικά σας συμβόλαια. Πέστε τους έναν καλό λόγο. Ενα… «Μανάρια μου εσείς!! Πουλάκια μου γλυκά!! Αγάπες μου, λουλουδάκια όμορφα». Τέτοια, να πάρουν κουράγιο να κάνουν κι άλλα δικά σας.
Τι αρχίζετε και τους αποπαίρνετε, και πάρουν ανάποδες και πιάσουνε και σκίσουνε κάνα (καλσόν πήγα να γράψω) …και να σκίσουνε κάνα Μνημόνιο (διορθώνω) και μας πετάξουνε έξω απ’ την πόρτα όλους εμάς τους Ναιστηνευρωπαίους και μας φάει τούρκικη μαρμάγκα.
Πήγανε θυμηθήκανε τώρα τον Σπίρτζη που είπε λέει στις 30 Οκτωβρίου 2014 ότι «Είναι προφανές ότι οι πολιτικές ευθύνες είναι τεράστιες για αυτή τη βήμα-βήμα μεθόδευση του ξεπουλήματος του Ελληνικού».
Τι πάνε και θυμόνται κάτι άνθρωποι. Εγώ σου λέω το είπε. Ε και; πρώτον τότε δεν ήταν υπουργός, ούτε που του πέρναγε απ’ το μυαλό και δεύτερον σου λέει «Είπα ξείπα, χέζω την παρόλα μου». Το βούλωσε τώρα; Εβαλε την τζίφρα; αυτό μετράει.
Πες του κι εσύ έναν καλό λόγο. Ενα «Μπράβο το υπουργούλι μου, μπράβο το μιτζουτζουρίκο μου, αγοράκι μου εσύ. Σπιρτζάκο μου όμορφε!!».
Να δεις πώς θα πάρει απάνω του. Ολα θα τα υπογράψει. Για αυτό. Δεν θέλω στηλιτεύσεις και σαρδόνιους καυτηριασμούς. Επαίνους μόνο. Επαίνους κι άγιος ο Θεός.
Καλά βέβαια όταν αρχίζουν κάτι σαν αυτά του κυρίου Ξυδάκη για την ανάγνωση του Κορανίου στην Αγια-Σοφιά είναι κομμάτι δύσκολο να κρατήσεις την ψυχραιμία σου. Σας καταλαβαίνω. Αλλά… υπάρχει και το αλλά.
Αν μπορώ να μιλήσω προσωπικά. Εγώ δεν γνωρίζω τον άνθρωπο ως οδοντίατρο και υπουργό, τον γνωρίζω μόνο ως δημοσιογράφο, τα γραπτά του οποίου τις περισσότερες φορές με έβρισκαν σύμφωνο απολύτως. Την προεκλογική περίοδο όμως τον έβλεπα στα τηλεοπτικά πάνελ, που σερνόμασταν όλοι τότε πολιτικοί, καλλιτέχνες και άλλοι ήρωες της επαναστάσεως, και πολύ μ’ εντυπωσίασε. Καθόταν στη θέση του στητός και αγέρωχος μ’ ένα ύφος υπεράνω πάσης υποψίας και δεν καταδεχότανε να κοιτάξει κάνέναν. Ούτε αυτόν που τον ρώταγε, ούτε σ’ αυτόν που απαντούσε. Αντιθέτως είχε στραμμένο το βλέμμα πάνω πάνω σ’ έναν προβολέα αριστερά σαν να ατένιζε την ιπτάμενη λεωφόρο των πεπρωμένων του. Ηταν φανερό. Ο άνθρωπος ζούσε και ζει σ’ ένα παράλληλο σύμπαν. Απ’ αυτά που όπως διάβασα χθες, ο μέγας Στίβεν Χόκινγκ διατείνεται ότι εισέρχεσαι μέσω μιας μαύρης οπής, χωρίς όμως καμιά δυνατότητα επιστροφής. Διά τούτο ζητώ την κατανόησή σας και να είστε μαζί του όσο γίνεται πλέον επιεικείς. Μη του δίνετε και πολλή σημασία. Αφήστε τον στο κόσμο του.
Γι’ αυτό σας λέω και επαναλαμβάνω. Μόνο επαίνους για την κυβέρνηση. Επαίνους, θαυμασμούς και παλαμάκια. Μέχρι να τα υπογράψουν όλα και μετά… αύριο βλέπουμε.
Γιατί όπως έλεγε και η Σκάρλετ Ο’ Χάρα:
«Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα». Ακόμα χειρότερη.
