Μοιάζει κάπως οξύμωρο. Αλλά το καλύτερο κομμάτι του πληθυντικού ΠΑΣΟΚ είναι αυτό που κρίθηκε πολιτικά αποσυνάγωγο. Οχι εκείνο που βιοπορίζεται σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ ούτε εκείνο που ακολούθησε τον γιο του ιδρυτή τού κόμματος στη μεταπρωθυπουργική του περιπέτεια. Αλλά εκείνο που ήρθε αντιμέτωπο με μια διπλή κατηγορία. Πρόκειται για εκείνα τα πρόσωπα που πρώτα συνδέθηκαν με τις γενεσιουργές αιτίες της κρίσης –ήταν ανάμεσα σε αυτούς που «μας έφεραν ώς εδώ». Και που έπειτα κρίθηκαν μια δεύτερη φορά πολιτικά ένοχα ως μνημονιακοί που «πρόδωσαν την ψυχή του κινήματος».

Με εξαίρεση τον Ανδρέα Λοβέρδο που επιβίωσε στο ΠΑΣΟΚ της Γεννηματά, τα πρόσωπα αυτά πορεύτηκαν μετά την πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου σε ένα είδος πολιτικής ερήμου. Και είναι ακριβώς αυτά που, σύμφωνα με τον Αντώνη Σαμαρά, θα έπρεπε να συμμετάσχουν στα ψηφοδέλτια της ΝΔ. Ως τι; Ως «πραγματικοί μεταρρυθμιστές που ενώνονται από μια πολιτική κλωστή πέρα και πάνω από τα κόμματα». Η πρόσκληση Σαμαρά έχει ονοματεπώνυμο: Αννα Διαμαντοπούλου και Γιάννης Μανιάτης. Αλλά σε αυτό το κομμάτι του πληθυντικού ΠΑΣΟΚ υπάρχουν πολλοί ακόμη –από τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, τον Γιώργο Φλωρίδη και τον Τάσο Γιαννίτση ώς τον Ηλία Μόσιαλο.

Σύμφωνα με μια πιο κυνική προσέγγιση, όλα αυτά τα πρόσωπα είναι τα ορφανά του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, δηλαδή εκείνου του ΠΑΣΟΚ από το οποίο η Γεννηματά κρατάει σήμερα αποστάσεις επειδή πιστεύει ότι το θωρηκτό που ήταν κάποτε το κόμμα της πρέπει να στρίψει αριστερά. Αυτή, όμως, που μένει ορφανή είναι η Κεντροαριστερά. Γιατί στην εποχή του αριστερού και πιο σκληρού Μνημονίου, οι παλιοί αποσυνάγωγοι αρχίζουν να δικαιώνονται. Κι ακόμη κι αν δεν τους νοσταλγεί ακριβώς, το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν έχει κανέναν λόγο να τους κρατάει απ’ έξω. Κι ούτε φυσικά να τους παραδώσει σαν άλλους Ολιβερ Τουίστ στο οικοτροφείο της ΝΔ.