Εντάξει, να καταλάβει κανείς τους ακροδεξιούς και τους πάσης φύσεως υπερπατριώτες που τρέφονται με τον μύθο του ξανθού γένους. Να καταλάβει και τους νοσταλγούς της Σοβιετικής Ενωσης ή όσους είχαν κάποτε συναισθηματικούς δεσμούς με τα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού. Αντε και τους ορθόδοξους με τις ονειρώξεις τους για το υποτιθέμενο ορθόδοξο τόξο ή όλους εκείνους που κινούνται στο λυκόφως της ενημέρωσης και παραπλανούν το κοινό τους με προφητείες γερόντων για τον Εκλεκτό και μυστικούς στρατούς που εκείνος έχει δημιουργήσει για να πολεμήσει κάποτε τη Δύση, το Κτήνος με το 666 ή και τα δυο μαζί.

Αλλά όλους τους άλλους; Γιατί υπενθύμισαν ελάχιστοι –από την πληθυντική Αριστερά των αγώνων για τα ατομικά δικαιώματα ώς τη φιλελεύθερη Δεξιά –ότι ο ηγέτης που υποδέχθηκε με κομμένη την ανάσα η Αθήνα έχει τεράστιες ευθύνες για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα του και τις διώξεις εις βάρος της αντιπολίτευσης, των ακτιβιστών και των δημοσιογράφων; Γιατί η αξία της ελευθερίας της έκφρασης αγνοήθηκε και γιατί οι υπερασπιστές των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων που διαδήλωσαν προχθές έξω από τη Βουλή ήταν τόσο τραγικά μόνοι;

Στον ρώσο πρόεδρο άξιζε έστω κι ένας υπαινιγμός από τον έλληνα ομόλογό του ή τον έλληνα Πρωθυπουργό. Συνέβη το αντίθετο. Πολιτειακή και πολιτική ηγεσία υποδέχθηκαν τον Πούτιν σαν να πραγματοποιούσαν ένα παλιό τους όνειρο, σαν η προσμονή της άφιξης να είχε λάβει επιτέλους τέλος, σαν να τον περίμεναν για να κρεμαστούν από κάθε του λέξη ή έστω και μισή συλλαβή. Μπορεί να μην ήταν ακριβώς υποτέλεια. Ελειπε ωστόσο η πίστη σε μια αρχή: ότι εμπόριο και μπίζνες στις διεθνείς σου σχέσεις μπορείς να κάνεις με όλους. Κρατώντας όμως μια υγιή απόσταση από εκείνους που δεν διστάζουν να φυλακίζουν ακόμη και τα κορίτσια ενός ροκ συγκροτήματος.

Τελευταία Νέα