Αν ο Πρωθυπουργός δήλωσε αυταπάτη όσον αφορά τη διαχείριση της κρίσης, ομοίως αυταπατήθηκαν και όσοι πίστεψαν ότι η «πρώτη φορά Αριστερά» θα έφερνε στην εξουσία έναν όμορφο κόσμο ηθικό, αγγελικά πλασμένο. Η αναζήτηση εχθρών εκεί που πιθανότατα να υπάρχουν, η κατασκευή τους εκεί που βολεύει να υπάρχουν και το αφήγημα της εξολόθρευσής τους είναι το ιδεοληπτικό κουκούλι της εφαρμοσμένης Αριστεράς. Κάτι σαν Terminator by Stalin. Καθόλου λοιπόν δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει η ρεβανσιστική στοχοποίηση των αντιφρονούντων και από επίσημα χείλη. Αναμενόμενο από άτομα που έχουν κάνει ένα προς τα πίσω salto όχι mortale, αλλά morale. Και θεωρούν την ανάληψη της εξουσίας την επαύριον του Εμφυλίου.

Εχθροί παντού λοιπόν. Και η εκδίκηση ιδεολογική αποστολή. Οπως το λέει ο παιάνας: «Ντροπή στον εργάτη, στον σκλάβο ντροπή, στο αίμα αν δεν πνίξει μια τέτοια ζωή». Οσο μάλιστα περισσότερα και σκληρότερα μέτρα τόσο περισσότεροι οι εχθροί. Αλλιώς η βάρκα θα μπατάρει. Και αναρωτιέμαι αν υπάρχουν εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ ασχολούμενοι με την ανθρώπινη ψυχή επιστήμονες να επισημάνουν ότι οι εχθροί δεν βγαίνουν σαν τους λαγούς από το καπέλο του ταχυδακτυλουργού. Κάποια στιγμή στερεύουν. Και τότε, μοιραία, ανακαλύπτεις τον μεγάλο εχθρό εντός σου. Δύσκολη στιγμή… Από την άλλη, αν οι σημερινοί ιθύνοντες έβλεπαν στα νιάτα τους, εκτός από το «Πώς δενότανε το ατσάλι» και αστικό θέατρο, για παράδειγμα Σαίξπηρ, θα ελάμβαναν ίσως υπόψη αυτό που μου θύμισε ο Δημήτρης Τάρλοου με έμπνευση από την «Τρικυμία». Οτι, δηλαδή, η καλύτερη εκδίκηση είναι η αρετή.

Τελευταία Νέα