Ο Μαρξ έλεγε ότι η ιδιοκτησία είναι νόμιμη κλοπή. Οι δανειστές –που μόνο μαρξιστές δεν είναι –ζητούν εδώ και καιρό να αναλάβει η κυβέρνηση την ιδιοκτησία του προγράμματος. Κι εμείς το μόνο που μπορούμε να πιστοποιήσουμε είναι ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχουν εκδηλώσει ιδιοκτησιακή διάθεση έναντι της εξουσίας. Το δεύτερο δεν έχει σχέση με το πρώτο. Και το τρίτο δεν προϋποθέτει αναγκαστικά το δεύτερο.

Μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Δεν ισχύει όμως το ίδιο για την αξιολόγηση που επικυρώθηκε την περασμένη εβδομάδα στο Eurogroup. Ηδη οι κυβερνώντες επιδίδονται σε ερμηνείες τού τι έχουν συμφωνήσει. Η πλέον χαρακτηριστική περίπτωση είναι του Πάνου Καμμένου με τον ΦΠΑ στα νησιά –ο οποίος όμως ρυμούλκησε ήδη τον Νίκο Βούτση. Ενώ η συνέντευξη Τύπου του Ευκλείδη Τσακαλώτου επιβεβαίωσε τη μόνιμη παθολογία που θέλει την κυβέρνηση να βρίσκεται σε άρνηση για το τι έχει συνομολογήσει με τους δανειστές –πόσω μάλλον για το τι έλεγε πριν και τι θα γίνει τώρα.

Το πρόβλημα είναι ορατό μέσα στους καταγάλανους ουρανούς του καλοκαιριού. Αν η κυβέρνηση δεν προχωρήσει γρήγορα και δεν υλοποιήσει αποφασιστικά αυτά που συμφώνησε, τότε το φθινόπωρο θα βρει πάλι τη χώρα σε διαφορά φάσης με το πρόγραμμα. Συνεπώς, η οικονομία θα συνεχίσει να μετεωρίζεται πάνω από το κενό. Ώς τώρα, οι κυβερνώντες καθυστερούσαν ώστε να συγχρονιστούν με τον πολιτικό χρόνο όπως αυτοί τον αντιλαμβάνονταν –δηλαδή όπως θεωρούσαν ότι τους εξυπηρετούσε. Τώρα όμως τα πράγματα είναι απλά. Ούτε εκλογές, ούτε δημοψήφισμα, ούτε διαίρει το ΔΝΤ από τους άλλους δανειστές, ούτε εκβιασμός της συναίνεσης της αντιπολίτευσης στη Βουλή. Η συμπολίτευση τα ψήφισε, τελικά, όλα μόνη της και δεν έχει επιλογή από το να τα κάνει όλα μόνη της.

Το έχουν καταλάβει; Ή επιμένουν στις αυταπάτες τους; Πίσω από τις ρητορικές εξάρσεις του Πρωθυπουργού το περασμένο Σαββατοκύριακο στη Βουλή, την ξύλινη γλώσσα της κυβερνητικής εκπροσώπου και τον επικοινωνιακό παλαιομαρξισμό του υπουργού Οικονομικών, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εμφανίζουν ένα κενό πολιτικής. Η διακυβέρνησή τους –με εξαίρεση το διαρκές κυνήγι μαγισσών –δεν έχει άλλο αφήγημα από την αυτοϊκανοποίηση της εξουσίας. Αυτή όμως δεν έχει τη συλλογικότητα που απαιτεί η πολιτική –δηλαδή δεν αφορά τους πολλούς οι οποίοι το μόνο που βλέπουν σε όλα αυτά είναι πόσο παραπάνω έχουν να πληρώσουν.