Περί συνείδησης συνέχεια αφού φαίνεται να είναι το αντιμνημονιακό περιτύλιγμα της μνημονιακής τσίχλας που κατάπιαν αμάσητη οι βουλευτές της συμπολίτευσης. Λέγεται ότι επί μακαρθισμού η αμερικανίδα συγγραφέας Λίλιαν Χέλμαν αρνήθηκε να καταθέσει λέγοντας: «Η συνείδησή μου δεν είναι κοστούμι να την κόψω και να τη ράψω σύμφωνα με τη μόδα». Αυτή τη σεζόν λοιπόν είναι στη μόδα, ως προς τη συνείδηση, το «κλαίω αλλά υπογράφω», με παραλλαγή το «δεν υπογράφω αλλά παραιτούμαι» που λανσάρισε προχθές το βράδυ η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Βασιλική Κατριβάνου. Αναφερόμενη σε πολιτικά και προσωπικά αδιέξοδα.

Η Κατριβάνου βέβαια παρέδωσε την έδρα της υπακούοντας στο εθιμοτυπικό του ΣΥΡΙΖΑ. Μου φαίνεται όμως ότι ξεχνά τον βουλευτικό όρκο που λέει: «Ορκίζομαι να είμαι πιστός στην πατρίδα και το δημοκρατικό πολίτευμα, να υπακούω στο Σύνταγμα και τους νόμους και να εκπληρώνω ευσυνείδητα τα καθήκοντά μου». Πουθενά δεν λέει «να κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια». Ούτε «να μη διαταράξω τις ισορροπίες του κόμματός μου». Ως πολίτη, τα προσωπικά αδιέξοδα της βουλευτού με αφήνουν παγερά αδιάφορη. Τα δε πολιτικά θα έπρεπε να τα λύσει εντός Βουλής ώστε να μείνει πιστή στον όρκο της. Εκτός και αν ο κομματικός όρκος είναι ισχυρότερος του πολιτικού. Ετσι, θα υπάρχει πάντα ένας Κυρίτσης να κρατήσει τα μπόσικα.

Κάποιος κάποτε είχε πει: «Να είσαι αφεντικό της θέλησής σου και δούλος της συνείδησής σου». Φοβάμαι όμως ότι η μόδα κάνει τους βουλευτές δούλους της θέλησης και αφεντικά της συνείδησής τους.