«Υπάρχει κάτι χειρότερο από την αμαρτία. Η αλαζονεία της αρετής». Η φράση αποδίδεται στον Αγιο Αυγουστίνο της Καθολικής Εκκλησίας, δεν θα μπορούσα όμως να ανασύρω πιο εύστοχο σχόλιο για τον ευτελισμό του αφηγήματος περί ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς. Το οποίο έχω την εντύπωση ότι δεν πείθει πλέον ούτε καν όσους το επικαλούνται. Και αυτό τους κάνει ακόμη πιο φανατικούς, πιο απόλυτους, πιο μεσσιανιστές, πιο αιθεροβάμονες. Γιατί αν, κατά περίσταση, η αρετή εγείρει την αλαζονεία, η πρόφαση της ηθικής προϋποθέτει τη δολιότητα. Το στρίβειν διά του «Κι εσείς που βασανίζετε τους μαύρους». Το είδαμε στην απάντηση του Μεγάρου Μαξίμου για την υπόθεση με τα χουφτώματα του βενεζουελάνου πρεσβευτή.

Τι ιστορία κι αυτή! Οχι τόσο πολιτικής βαρύτητας (σε σχέση με άλλα κι άλλα που έχουμε δει τους τελευταίους μήνες) όσο ανεκδοτολογικής σημειολογίας. Η λογική «να κρύψουμε τις πομπές μας μην πουν κακό για το σπίτι μας» δεν υπερασπίζεται ηθικά πλεονεκτήματα, ούτε είναι ένδειξη πολιτική ωριμότητας. Το αντίθετο. Κουκουλώνει ιδεοληπτικές συντεχνίες –κάτι σαν παρθενορραφή της Αριστεράς. Οπως και η άποψη ότι υπάρχει καλό και κακό, όπερ μεθερμηνευόμενο αριστερό και δεξιό, χούφτωμα. Θα ήθελα όμως να ρωτήσω εκείνα τα κορίτσια από τη Γενική Γραμματεία Ισότητας που στο τσακ δεν έκαψαν τα σουτιέν τους για την πασχαλινή διαφήμιση με την Αντζελα Δημητρίου και μέχρι τώρα τηρούν σιγή ιχθύος για την υπόθεση. Αν το «Χτύπα σαν άνδρας» ενθαρρύνει τη διεμφυλική βία, το «Χούφτωσε σαν πρέσβης» τι ενθαρρύνει; Τη βενεζουελάνικη σάλσα να υποθέσω;

Τελευταία Νέα