Υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ; Το ερώτημα είναι υπαρξιακό. Και δεν αφορά βέβαια την κοινωνία, αλλά τον ανασυσταθέντα μηχανισμό της Κουμουνδούρου και την ομάδα του Μεγάρου Μαξίμου. Αποσπώντας την αξιολόγηση από τους δανειστές, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και ολίγον καραμανλική ΝΔ αντιλαμβάνεται ότι η κατάσταση ακόμα μία φορά αλλάζει πίστα. Μόνο που αυτή τη φορά η παρέα του Μεγάρου Μαξίμου εισέρχεται σε ζώνη υψηλού κοινωνικού κινδύνου. «Παίρνοντας» όλα τα επαχθή μέτρα, φορολογικά και ασφαλιστικά μέτρα –μαζί με την κάβα και τον μηχανισμό κόφτη -, γνωρίζει πλέον πως ότι η περίοδος της αθωότητας τελείωσε και αντικρίζει με τρόμο την ενηλικίωσή της. Παράλληλα έχοντας καταστεί αποσυνάγωγη όχι μόνο του πολιτικού συστήματος –αυτό είναι το λιγότερο –αλλά σημαντικών κοινωνικών ομάδων που την στήριξαν, αντιλαμβάνεται με περισσή ευκρίνεια ότι το μόνο εργαλείο που διαθέτει πλέον είναι ο κομματικός οργανισμός του ΣΥΡΙΖΑ. Τον οποίο και σκοπεύει να αναστηλώσει άρον άρον.

Υπάρχει όμως ΣΥΡΙΖΑ ή είναι προϊόν της δημιουργικής φαντασίας του «ομίλου φίλων Νίκου Παππά»; Προσφάτως συνέβη ένα γεγονός που πέρασε απαρατήρητο, αλλά έχει ωστόσο ιδιαίτερη σημασία. Στις εκλογές που έγιναν στο συνέδριο της ΓΣΕΕ για την ανάδειξη της νέας διοίκησης ο ΣΥΡΙΖΑ ανέδειξε με τη βοήθεια του σχεδόν λαφαζανικού ΜΕΤΑ μόνο ένα (αριθμός 1) μέλος στο Γενικό Συμβούλιο της Συνομοσπονδίας. Ποτέ από το 1917 που συγκροτήθηκε η ΓΣΕΕ, κυβερνητικό κόμμα δεν είχε αυτή τη θλιβερή παρουσία στη διοίκησή της. Και παρεμπιπτόντως οι λαφαζανικοί της ΛΑΕ ετοιμάζονται να πετάξουν έξω από την παράταξη ΜΕΤΑ τους εναπομείναντες συριζαίους.

Στο φοιτητικό κίνημα που είχε κατορθώσει να εμφανίζει μια περιορισμένη αλλά ορατή εκλογική παρουσία, η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ είναι πια ανύπαρκτη. Στις τοπικές οργανώσεις ο μέσος όρος ηλικίας είναι άνω των 50 ετών και οι περισσότεροι πηγαίνουν μήπως και βρουν παρ’ ελπίδα δουλειά για τα παιδιά τους.

Στον μόνο κοινωνικό χώρο όπου έχουν ευδιάκριτη παρουσία είναι των δημοσίων υπαλλήλων και της τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά με δάνεια. Δηλαδή ισάριθμα τμήματα που έσπασαν από την ΠΑΣΚΕ και το ΠΑΣΟΚ στα προηγούμενα χρόνια, αλλά αντιμετωπίστηκαν με face control από τον ΣΥΡΙΖΑ για ευνόητους λόγους, βρίσκονται μετέωρα και κυρίως λόγω της ιδιαιτερότητας του χώρου είναι δίπλα στην κυβέρνηση. Στην πολιτική συμπεριφορά αυτών των τμημάτων βοηθάει και το γεγονός ότι απέναντί τους έχουν τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως φίλος των δημοσίων υπαλλήλων.

Αυτός ο ισχνός κομματικός οργανισμός του ΣΥΡΙΖΑ όσα συνέδρια και να κάνει –ακόμη και με τη μεταγραφή της κίνησης του Κουβέλη –την επόμενη περίοδο δεν θα καταφέρει όχι να βοηθήσει την κυβέρνηση αλλά ούτε και να ανασυγκροτηθεί με πραγματικούς όρους. Μοιραία λοιπόν –και αυτό θα φανεί το δεύτερο εξάμηνο του 2016 και κυρίως το 2017 –η απίσχναση του κυβερνητικού κόμματος το μετασχηματίζει από έναν μικρό και προβληματικό κομματικό οργανισμό σε ένα πολιτικό brand name, που ακόμη πουλάει. Κυρίως στην ευρωπαϊκή σκηνή. Οπου η επιχειρούμενη μεταγραφή του ΣΥΡΙΖΑ από το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς στους Σοσιαλδημοκράτες είναι μια απελπισμένη προσπάθεια των δεύτερων να μην έχουν την τύχη του Γιώργου Παπανδρέου και του Φάιμαν.