«Γιατί χαίρεται ο Τσίπρας και χαμογελά πατέρα;» Η παράφραση (στιχουργική, για να μην έχουμε άλλου είδους παρανοήσεις) του μεταξικού ύμνου έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό και στα χείλη μου καθώς, από προχθές, βλέπω τον Πρωθυπουργό να πανηγυρίζει για τη μεγάλη ελληνική νίκη. Και τους υπουργούς του να φέρνουν γύρα τηλεοράσεις και ραδιόφωνα και να θριαμβολογούν για την επικείμενη υπογραφή ενός ακόμη Μνημονίου –ή μάλλον την επικύρωση δύο Μνημονίων στη συσκευασία ενός. Και επειδή δεν έχω πρόχειρο τον πατέρα μου για να μου απαντήσει, να υποθέσω ότι η αυταπάτη συνεχίζεται; Είναι το λιγότερο που θα μπορούσε να σκεφθεί ένας εξαιρετικά καλοπροαίρετος πολίτης αφού μετρήσει (με τα κανονικά μαθηματικά, όχι τα συριζαίικα) το κόστος των νέων μέτρων στην τσέπη του καθενός μας. Οι λιγότερο καλοπροαίρετοι, που είναι και οι περισσότεροι, μόνο την ταλαιπωρημένη οργή τους έχουν να αντιπαραθέσουν στην κυβερνητική χαρά.

Υποτίθεται όμως ότι η συνειδητοποίηση της αυταπάτης συνεπάγεται και την αυτόματη επιστροφή στον ρεαλισμό. Δεν μου φαίνεται όμως να συμβαίνει κάτι τέτοιο με την αυταπατημένη κυβερνώσα Αριστερά. Αφού συνεχίζει να ερμηνεύει με τους ίδιους, δικούς της όρους, αυτούς του προγράμματος της Θεσσαλονίκης, την πραγματικότητα. Είναι, βλέπετε, ωραίο ρουχαλάκι αυτή η άτιμη η αυταπάτη. Σε ζεσταίνει τον χειμώνα και σε δροσίζει το καλοκαίρι. Και βολικό. Πλύνε – βάλε. Οταν μάλιστα την έχεις επικαλεσθεί μία φορά σαν άλλοθι αλλά εξακολουθείς να ράβεις κοστούμια στα μέτρα της για επικοινωνιακούς λόγους, τότε φίλε δεν πρόκειται περί αυταπάτης αλλά περί απροκάλυπτης απάτης.

Τελευταία Νέα