ΣΙΣΥΦΟΣ

Για τον υπαρξιστή Αλμπέρ Καμί, ο Σίσυφος είναι ευτυχισμένος. Για την Ελλάδα πάλι, μια χώρα που βρίσκεται στον έβδομο χρόνο των Μνημονίων, ο μύθος του Σισύφου προκαλεί υπαρξιακή ανατριχίλα. Η οικονομία –και, βέβαια, η κοινωνία –ετοιμαζόταν να σπρώξει στον ανήφορο την πέτρα των 5,4 δισ. όταν ένα αόρατο χέρι ήρθε να προσθέσει άλλα 3,6 δισ. μέτρα.

Τι ακριβώς έγινε στο Eurogroup της 22ας Απριλίου; Πώς φθάσαμε στα πρόσθετα μέτρα –που κανένα ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν θα μπορούσε να ψηφίσει με σύννομο τρόπο ως προληπτική νομοθεσία; Τα σκέφτηκαν απολίτικοι και αμετανόητοι τεχνοκράτες; Ή μήπως ενεργοποιήθηκε ο γνωστός άξονας Σόιμπλε – Βορείων – ΔΝΤ; Και τι θέλει αυτός; Κορυφαίος πολιτικός παράγων έλεγε κατ’ ιδίαν: «Δεν είμαι βέβαιος αν στη φάση αυτή οι ξένοι προτιμούν μια άλλη κυβέρνηση από το Grexit…».

Οχι, βέβαια, πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν έχει κάνει ό,τι μπορούσε για να βρεθεί η χώρα σε αδιέξοδο. Και μάλιστα με όρους: δις εξαμαρτείν. Διότι αν ήθελαν οι κυβερνώντες να κλείσουν την αξιολόγηση για να γυρίσει σελίδα η οικονομία, είχαν τους τελευταίους έξι μήνες για να το κάνουν. Δεν το έκαναν. Οπότε το φορτίο του Σισύφου αυξήθηκε απότομα. Το ελαφρυντικό της νυν κυβέρνησης είναι ότι αυτό έχει επαναληφθεί. Το έχουν ζήσει –πηγαίνοντας προς τα πίσω –η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, το οικουμενικό σχήμα Παπαδήμου και η κυβέρνηση Παπανδρέου.

Γιατί; Διότι δεν μας θέλουν στο ευρώ; Η ακριβής απάντηση είναι: Διότι υπάρχουν ισχυρές ξένες δυνάμεις που δεν μας θέλουν στο ευρώ. Οπως υπάρχουν και ισχυρές ξένες δυνάμεις που τις αντιμάχονται και μας επιτρέπουν, ενίοτε την τελευταία στιγμή, να παραμένουμε στην ευρωζώνη. Αυτές όμως οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν τις βοηθούν. Μπορεί οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να το κάνουν με τρόπο κραυγαλέο, ούτε όμως οι προκάτοχοί τους πίστεψαν ποτέ στο πρόγραμμα. Ή επιχείρησαν ποτέ να εφαρμόσουν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Προτιμήθηκαν οι φόροι, οι οριζόντιες περικοπές, η προστασία των κρυφο-ολιγοπωλίων και των αγκυλώσεων που εξυπηρετούν συμφέροντα ή ταμπουρωμένες κοινωνικές ομάδες. Ενώ η συνταγή κατέληγε πάντα σε μια σκληρή διαπραγμάτευση σε στυλ «όχι τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι, αλλά δυόμισι σε δύο χρόνια». Ολα αυτά ενώ τα συμφωνηθέντα στον προηγούμενο γύρο δεν υλοποιούνταν ποτέ.

Γι’ αυτό η Ιρλανδία και η Πορτογαλία βγήκαν από τα Μνημόνια. Και η Ιταλία με την Ισπανία δεν μπήκαν ποτέ. Και γι’ αυτό η Ελλάδα είναι ακόμη στα ίδια. Γι’ αυτό η κοινωνία –που έχει τις ευθύνες της –απαξιώνει οριζόντια τα πολιτικά κόμματα. Και ο όρος «ελληνική κυβέρνηση» είναι συνώνυμος με την ανυποληψία στο εξωτερικό. Ο Σίσυφος έχει κουραστεί, αλλά έχει κουράσει και τους άλλους…