Στο σκηνικό τα πάντα ήταν στη θέση τους: ο έλληνας Πρωθυπουργός, η κινεζική αντιπροσωπεία, το Ζάππειο όπου θα έπεφταν οι υπογραφές για τη μεταβίβαση των μετοχών του ΟΛΠ, οι κλούβες των ΜΑΤ. Τι έλειπε; Eνα κόμμα με δυναμική εξουσίας να καταγγέλλει τη συμφωνία ως ξεπούλημα, να υπόσχεται ότι θα την καταργήσει όταν έλθει στα πράγματα και να απειλεί με Εξεταστικές αυτούς που θα έβαζαν την υπογραφή τους. Ελειπε, δηλαδή, ένας ΣΥΡΙΖΑ του 2014. Ενας ΣΥΡΙΖΑ στη Λεωφόρο Αμαλίας, ασυγκράτητα μαχητικός και αφόρητα λαϊκιστικός, που θα ερμήνευε την παρουσία των αστυνομικών ως κατάλυση της δημοκρατίας.

Ο Θοδωρής Δρίτσας δεν είναι το πολιτικό απομεινάρι εκείνου του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι το σύμβολο του πολιτικού κυνισμού του κυβερνώντος κόμματος. Στο πρόσωπό του ενσαρκώνεται μια πολιτική δύναμη που έκανε τα πάντα για να ανέλθει στην εξουσία αδιαφορώντας για το κοινωνικό κόστος και τώρα έχει αρπαχτεί από αυτήν αδιαφορώντας για την προσωπική του αξιοπρέπεια. Η επίθεση του υπουργού Ναυτιλίας στο ΤΑΙΠΕΔ δεν είναι προσωπική τακτική όμως. Είναι στρατηγική ενός ολόκληρου κόμματος που ως κυβέρνηση ιδιωτικοποιεί και ως κόμμα διαδηλώνει κατά των ιδιωτικοποιήσεων. Ο Δρίτσας υπογράφει και έπειτα καταγγέλλει την ίδια του την υπογραφή στην τηλεόραση. Οχι με την ευεξήγητη άνεση μιας διχασμένης προσωπικότητας. Αλλά με την τρομακτική άνεση της πλήρους συνείδησης.

Το πρόβλημα είναι ότι η στρατηγική αυτή δεν λειτουργεί ούτε βραχυπρόθεσμα –ο ΣΥΡΙΖΑ εξάντλησε μέσα σε επτά μήνες σχεδόν όλο το πολιτικό του κεφάλαιο και τώρα κινδυνεύει να απαξιωθεί πλήρως στα μάτια της κοινής γνώμης. Από αυτήν την άποψη, ο Δρίτσας δεν είναι μόνο το σύμβολο μιας στρατηγικής. Είναι και το σύμβολο μιας ιλαρότητας. Τέτοιας που σε κάνει να υποψιάζεσαι ότι τα χαμόγελα των Κινέζων δεν ήταν για τη συμφωνία, αλλά για τον υπουργό και την κυβέρνησή του.

Τελευταία Νέα