«Τι συγκινητικό!» είπε η φίλη που έτυχε να παρακολουθούμε μαζί το στιγμιότυπο στην τηλεόραση. Στο ρεπορτάζ, όντως, αναδεικνυόταν με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο η δύναμη της εικόνας. Προσφυγόπουλα στην Ειδομένη κρατούσαν σφιχτά στα χεράκια τους αγριολούλουδα (την άνοιξη ακόμη κι αν δεν τη φτιάξεις, θα σκοντάψεις επάνω της – για να αντιστρέψω τον Ελύτη σε τούτες τις αντιστραμμένες εποχές). Προχωρώντας συντεταγμένα, ένδειξη ότι όλο αυτό το δρώμενο είχε εκπονηθεί και συντονιστεί από ενηλίκους, έφτασαν μέχρι το συρματόπλεγμα που οριοθετεί τα σύνορα με την ΠΓΔΜ και πέταξαν τις μαργαρίτες στους σκοπιανούς συνοριοφύλακες. Και αν στο Χόλιγουντ – που από γεννησιμιού του έχει αναγάγει σε επιστήμη το πώς να αναμοχλεύει τη συγκίνηση – λένε ότι ένα παιδί στο πλάνο κλέβει τις εντυπώσεις, σκεφτείτε τι γίνεται αν το παιδί είναι προσφυγόπουλο και αν κρατάει λουλούδια.

Και αφού αποτιμήσαμε τη συγκίνηση, ας δούμε και την ουσία. Τα ταλαιπωρημένα αυτά πιτσιρίκια, που – συντονισμένα με την ελπίδα των γονιών τους – έχουν ταυτίσει το μέλλον τους με το άνοιγμα των συνόρων, δεν είναι σε θέση λόγω ηλικίας να απομονώσουν τον συμβολισμό της πράξης τους. Λιγότερο ή περισσότερο συνειδητά πιστεύουν ότι με τα λουλούδια ανοίγουν τα σύνορα. Αλλιώς δεν θα είχαν τόσο ενθουσιασμό και δεν θα ήταν τόσο γελαστά τα προσωπάκια τους σε αυτή την αντιπαράθεση με την ουτοπία. Δυστυχώς, όμως, αυτό δεν συμβαίνει. Και έτσι, μαζί με τα άλλα τραύματα, θα κατασταλάξει στην ψυχή τους και η αίσθηση της προσωπικής αποτυχίας. Αναρωτιέμαι αν αυτό το προσμέτρησαν όσοι τα χρησιμοποίησαν για επικοινωνιακή εμπροσθοφυλακή.

Τελευταία Νέα