Είναι γεγονός ότι η επιτυχία, οι ικανότητες, το ταλέντο δημιουργούν εχθρούς. Μόνο που αυτό δεν είναι αμφίδρομο. Δηλαδή, αν έχεις πολλούς εχθρούς δεν σημαίνει ότι είσαι οπωσδήποτε ικανός και επιτυχημένος. Ιδιαίτερα αν ασχολείσαι εμμονικά με αυτούς και κρεμάς επάνω τους προσωπικές αποτυχίες και ελλείμματα. Απλά πράγματα, βγαλμένα μέσα από τη ζωή. Αν μάλιστα τους κατασκευάζεις ή τρακάρεις μετωπικά μαζί τους στις ανοιχτές στροφές των ιδεοληψιών σου είναι σαν να φωτογραφίζεις την ανικανότητα και την αποτυχία σου. Απλά πράγματα, βγαλμένα μέσα από την πρακτική της κυβέρνησης. Και εξορυγμένα από τα βαθύτατα στρώματα της ανθρώπινης ψυχής γενικώς και της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας ειδικώς. Τόσο που έχω αρχίσει να πιστεύω ότι οι λογής Καρανίκες είναι το προπέτασμα και στην πραγματικότητα τον πολιτικό σχεδιασμό έχουν αναλάβει πενήντα ενωμένοι ψυχίατροι, ψυχαναλυτές και συναφείς ειδικότητες.

«Ετσι συντηρούν τον πολιτικό μύθο τους τα αριστερά κόμματα» έλεγε φίλος που έχει περάσει τα νιάτα του στις συνελεύσεις του Περισσού και της Κουμουνδούρου. Ετσι συντηρούμε και οι Νεοέλληνες το παραμύθι μας λέω εγώ, γι’ αυτό και το κυβερνητικό αφήγημα εξακολουθεί και έχει απήχηση παρά τις επικείμενες φορολογικές αφαιμάξεις. Και άσε τις πολιτικές και οικονομικές συνιστώσες να μπερδεύονται. Δεν φταίμε εμείς, η φαντασία τους τα φταίει. Η τουρκοκρατία, ο ιμπεριαλισμός, ένας ξάδελφος στο χωριό και ο αέρας ο κοπανιστός που μας χοντραίνει χωρίς να τρώμε. Μόνο που επειδή η πολιτική επικαιρότητα έχει αρχίσει να παραπέμπει στον σκληρό Ιούλιο του ’15, δεν έχω κέφι να πω όπως η Βλαχοπούλου στην «Παριζιάνα»: «Σούζι, και ψεύδεσαι και τρως».

Τελευταία Νέα