Ως αίσθηση, καταγραφή και πραγματικότητα κυριαρχεί τους τελευταίους μήνες. Αλλά επειδή μια φωτογραφία δεν ισούται μόνο με πολλές λέξεις αλλά αποτυπώνει και πολλές εντυπώσεις, το πρώτο κλικ (τουλάχιστον που υπέπεσε στην αντίληψή μου) ήταν η σχεδόν σεναριακή φωτογραφία της Θεανώς Φωτίου με τις σακούλες του μανάβη μπροστά της να καθαρίζει φρούτα στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Σαν κλεμμένο πλάνο από τη μυθολογία «Ομορφες μέρες στο Δημόσιο –Πωλούνται σεμέν». Μιλάω γι’ αυτήν τη διάχυτη δημοσιοϋπαλληλίλα, ως προς τη νοοτροπία αλλά και τη στρατηγική της κυβέρνησης που υποσχέθηκε ότι θα ξεμπερδέψουμε με το παλιό, και –προκειμένου να δέσει την εκλογική της βάση –όχι μόνο γίναμε μαλλιά-κουβάρια αλλά ώρες ώρες νιώθω ότι είμαστε ελεύθεροι πολιορκημένοι στη «Μενεξεδένια πολιτεία» του Τερζάκη. Ζωές ζουληγμένες σε φωριαμούς των δημόσιων υπηρεσιών.

Και τώρα αυτό το «κόλλημα» της Πρωτομαγιάς στην Τρίτη του Πάσχα, το απόλυτο δημοσιοϋπαλληλικό διακύβευμα. Οχι ότι δεν θα το απολαύσω, αλλά πέντε μέρες το κράτος σε αργία, μια εποχή που η χώρα μπάζει από παντού; Είναι αυτή η ιδεοληπτική εσωστρέφεια που μας κάνει να πιστεύουμε ότι όταν τελούμε εμείς σε αγρανάπαυση, συντονίζεται μαζί μας το σύμπαν άπαν. Κάτι σαν παρατεταμένη λατινοαμερικανική σιέστα, σαν άρωμα Μαδούρο. Εκτός κι αν, επειδή ο Πρωθυπουργός μάς διαβεβαίωσε ότι μαζί με την Ανάσταση του Χριστού θα αναστηθεί και η οικονομία και θα αρχίσει ο καλπασμός των επιχειρήσεων, ο κύριος Κατρούγκαλος έκρινε ότι πρέπει να έχουμε άπλετο χρόνο για να το γιορτάσουμε. Και να αναρτήσουμε ταμπέλα «Κλειστό λόγω τσίπουρου».