Ο ένας είπε: «Δεν υπάρχει σαν τους δημοσιογράφους. Ψέματα, εξαπάτηση, κακεντρέχεια. Σιχαμένοι δημοσιογράφοι, απαίσιοι άνθρωποι. Ορισμένοι είναι καλοί, μόνο μερικοί. Αλλά υπάρχουν πραγματικά σιχαμεροί άνθρωποι ανάμεσά τους». Και ο άλλος σχολίασε: «Η πολιτική της περιφρόνησης άλλων ανθρώπων, η πολιτική του μίσους θα αφήσει μια διχασμένη κοινωνία. Οι πολίτες θα αρχίσουν να μισούν οι μεν τους δε επειδή έχουν διαφορετικές απόψεις». Η δαιμονοποίηση των δημοσιογράφων και ο κίνδυνος να μολυνθεί ολόκληρη η κοινωνία από τη διχαστική ρητορική των κομμάτων. Μοιάζουν με στιγμιότυπα από την ελληνική πολιτική σκηνή. Αλλά δεν πρόκειται περί αυτού. Δυστυχώς! Ο ένας είναι ο Ντόναλντ Τραμπ. Και ο άλλος ο Μάρκο Ρούμπιο που αποσύρθηκε από την κούρσα για το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών. Δεν ξέρω πώς αισθάνεται η πρώτη φορά Αριστερά που έχει έστω και ένα κοινό σημείο, την αποστροφή για τους δημοσιογράφους, με αυτόν τον τύπο με το λειρί στο κεφάλι. Αλλο είναι όμως το θέμα.

Το να πιστεύει κάποιος ότι καραδοκούν παντού εχθροί είναι μια ιδεοληψία που, υπό προϋποθέσεις, μπορεί να περιοριστεί εντός των ορίων της γραφικότητας. Το να τους κατασκευάζει όμως, όταν μάλιστα ο λόγος του έχει οιασδήποτε μορφής οπαδούς και διαμορφώνει μέρος της κοινής γνώμης, μπορεί να είναι ακόμη πιο επικίνδυνο απ’ όσο το περιγράφει ο Ρούμπιο. Οι κοινωνικοί αυτοματισμοί οδηγούν τις κοινωνίες στις αρένες του κόσμου όπως το έλεγε ο Γκάτσος. Η Ιστορία το έχει αποδείξει. Και είναι τότε που νομίζεις ότι ο κόσμος ολόκληρος στένεψε αφόρητα.

Τελευταία Νέα