Τον τελευταίο καιρό έφυγαν από τη ζωή σημαντικοί και αγαπητοί άνθρωποι της Τέχνης. Ο Τέτσης και ο Κουτσομύτης πριν από λίγες ημέρες, η Συνοδινού και ο Χατζησάββας πριν από λίγες εβδομάδες ή μήνες είναι αυτοί που πρόχειρα μου έρχονται τώρα στον νου. Ηταν μια δυσμενής συγκυρία να συνειδητοποιήσω κάτι που εδώ και καιρό παρατηρώ ασυνείδητα. Σε κουβέντες γνωστών και φίλων, σε διαδικτυακές αναρτήσεις αλλά ακόμη και στις δημόσιες γραφές η αναφορά στον εκλιπόντα γίνεται πολύ συχνά μέσα από μια προσωπική εμπειρία του γράφοντος. Κάτι που έχει νόημα μόνο αν αυτή η καταγραφή αποκαλύπτει ή περιγράφει κάτι σημαντικό για τον άνθρωπο που έφυγε. Συνήθως όμως δεν συμβαίνει αυτό.

«Είχα πάει στο ατελιέ του και μου έψησε καφέ. Και όταν έφυγα, ο Τέτσης με συνόδευσε μέχρι την πόρτα». «Θυμάμαι ένα βράδυ με πανσέληνο, μόλις πέρυσι το καλοκαίρι, που τρώγαμε σε μια παραλιακή ταβέρνα». Τυχαίες επιλογές από τις πολλές, παρόμοιας λογικής, δημόσιες γραφές. Μου κάνει εντύπωση αυτό το τόσο εγωκεντρικό μνημόσυνο. Που φέρνει στο προσκήνιο της μνήμης όχι τον μεγάλο απόντα αλλά τον μικρούτσικο παρόντα. Τι προσθέτει στην προσωπικότητα του ζωγράφου ότι έψησε καφέ σε κάποιον ή στου σκηνοθέτη ότι έφαγε καλαμαράκια με κάποιον άλλον; Δεν νομίζω κάτι άξιο αναφοράς. Απλώς γεμίζει με ψήγματα σημαντικότητας τον μικρόκοσμο αυτού που νομίζει ότι επειδή τον ξεπροβόδισε ο Τέτσης είναι κι αυτός λίγο σαν τον Τέτση. Και ευκαιρίας δοθείσης θέλει να το ανακοινώσει. Πολλοί μικρόκοσμοι όμως δεν κάνουν έναν μεγάλο κόσμο. Κάνουν πολλά αδιέξοδα.

Τελευταία Νέα