Είναι τουλάχιστον παράδοξο να ακούς τέτοια εποχή από την επικεφαλής της ομάδας των Πρασίνων Ρεμπέκα Χαρμς ότι η Τουρκία έχει κάνει βήματα προόδου στα θέματα της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είναι κάπως αστεία η αγωνία του Τζιάνι Πιτέλα, επικεφαλής της ομάδας των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών, να αποδείξει ότι αυτό που χωρίζει τους Σοσιαλδημοκράτες από τους Δεξιούς δεν είναι αυλάκι αλλά χαράδρα –τον ακούς και σκέπτεσαι ότι μοιράζεται την ίδια αγωνία με τη Φώφη Γεννηματά, είναι σαν να βλέπεις μπροστά σου μια ιταλική εκδοχή της προέδρου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Και είναι μάλλον αναμενόμενο ο επικεφαλής της ομάδας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος Μάνφρεντ Βέμπερ να σχολιάζει θεσμικά και χωρίς εξάρσεις όσα έγιναν μία ημέρα νωρίτερα στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών.

Παρακολουθείς τις σύντομες συνεντεύξεις Τύπου που παραχωρούν οι αρχηγοί των ομάδων του Ευρωκοινοβουλίου στο Στρασβούργο και υποψιάζεσαι ότι η μόνη τοποθέτηση χωρίς πολιτικές παραδοξότητες, υπαρξιακές αγωνίες και θεσμικές τυπικότητες θα είναι αυτή του Γκι Φέρχοφστατ. Και δεν διαψεύδεσαι. Ο επικεφαλής των ευρωπαίων Φιλελευθέρων συμπύκνωσε σε λίγες φράσεις το βαθύ πρόβλημα της πρότασης της Αγκυρας προς τους 28: παίρνοντας έναν πρόσφυγα για κάθε οικονομικό μετανάστη που θα δίνει πίσω, η Ευρώπη παραχωρεί ουσιαστικά στην Τουρκία το δικαίωμα να αποφασίζει αυτή ποιος είναι πρόσφυγας και ποιος όχι. Ενώ με την αδυναμία της να αναλάβει την πρωτοβουλία των κινήσεων, της αναθέτει και τη φύλαξη των εξωτερικών της συνόρων.

Ο Γκι Φέρχοφστατ μίλησε για κυνισμό της ΕΕ. Εντάξει, ακόμη και οι ανθρωπιστικές κρίσεις απαιτούν μια δόση κυνισμού για να επιλυθούν. Αυτός όμως είναι ένας κυνισμός στην πιο ανόητη εκδοχή του. Γιατί παραχωρώντας κυνικά αυτά τα δικαιώματα στην Τουρκία η ΕΕ δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Και επιπλέον αυτοταπεινώνεται.

Τελευταία Νέα