Το πολιτικό αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ, πριν καν ακόμη οι καραμπόλες που προκάλεσε η οικονομική κρίση αρχίσουν να του ανοίγουν τον δρόμο προς την εξουσία, βασίστηκε στο story board του διχασμού. Της συμπλεγματικής και εσωστρεφούς τακτικής που υπαγορεύει ότι αν θέλεις να αποκτήσεις φίλους πρέπει προηγουμένως να έχεις φροντίσει να δημιουργήσεις εχθρούς. Αυτός ο ιδιάζων ετεροπροσδιορισμός αποτυπώθηκε περίτρανα στη συνθηματολογία των εκλογών του 2012 που συμπυκνώθηκε στο σύνθημα «Ή αυτοί ή εμείς». Τι σημαίνει; Οτι η επικράτηση της μίας πλευράς προϋποθέτει την εξόντωση της άλλης, αντίληψη ολοκληρωτική, που δεν έχει θέση σε μια δημοκρατία όπου υποτίθεται ότι χωράνε και αυτοί και εμείς.

Πόσο βραχυπρόθεσμη όμως αποδεικνύεται, τελικά, αυτή η επένδυση στον λαϊκισμό του μικρόψυχου «διαίρει και βασίλευε». Ενα ένα τα διχαστικά τσιτάτα καταρρέουν προκαλώντας εμφανή πανικό στην κυβέρνηση, που ωστόσο επιμένει να τα αντικαθιστά με άλλα. Η υπογραφή του τρίτου Μνημονίου έκανε κουρελόχαρτο, αντί για το ίδιο το Μνημόνιο, το «μνημονιακοί – αντιμνημονιακοί». Οι κυβερνητικές φούρλες κατέστησαν ανενεργό το «ευρωπαϊστές – αντιευρωπαϊστές» παραδίδοντας το μένος εναντίον της Ευρώπης στη λαφαζανική γραφικότητα. Ακόμη και η θεωρία του Γιώργου Κατρούγκαλου περί καλής και κακής βίας κατέρρευσε τώρα που ο «καλός» τραμπουκισμός στρέφεται εναντίον κυβερνητικών στελεχών. Προσφάτως ανασύρθηκε το «διαπλεκόμενοι – μη διαπλεκόμενοι», διάτρητο σαν έμενταλ, που φυλλορροεί κι αυτό πριν καλά καλά ανθίσει. Σε αναμονή του επόμενου τρικ (πιθανότατα «καλή – κακή διαπλοκή»), οι κυβερνώντες θα πρέπει να θυμούνται ότι διαιρώντας έναν λαό πολλαπλασιάζεις τον λαϊκισμό, προσθέτεις αναξιοπιστία και, τελικά, αφαιρείς ψηφοφόρους σου.

Τελευταία Νέα