Μιλάμε συχνά για τη διάσταση μεταξύ ουσίας και τύπου. Ακόμη συχνότερα για την απόσταση μεταξύ σοβαρότητας και σοβαροφάνειας. Ξεχνάμε όμως ότι σε πολλές περιπτώσεις, ειδικά στον δημόσιο βίο, ο τύπος φωτογραφίζει την ουσία. Και η σοβαρότητα δεν αρκεί να υπονοείται. Πρέπει και να φαίνεται. Γι’ αυτό και το θέαμα της αναπληρώτριας υπουργού Εργασίας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης με δύο μεγάλες ανοιχτές σακούλες μπροστά της να καθαρίζει, μετά προσηλώσεως, φρούτα λίγο πριν μιλήσει ο Πρωθυπουργός στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ ούτε χαριτωμένο είναι ούτε ανούσιο. Δεν έχει καν τον ποιητικό λυρισμό του Ρίτσου όταν περιγράφει, στο «Καπνισμένο τσουκάλι», τη μητέρα που «καθαρίζει φρέσκα φασολάκια». Ανασύρει μόνο την παρωχημένη ανεκδοτολογία για δημοσίους υπαλλήλους που πλέκουν ή καθαρίζουν ζαρζαβατικά εν ώρα εργασίας. Και παραπέμπει σε πολιτικό με όρους οικοτεχνίας.

Η Θεανώ Φωτίου φαίνεται ότι είναι καλή μαγείρισσα αφού ακόμη και πολιτικές αναφορές εμπνέεται από τα άπαντα του Τσελεμεντέ. Και «προτεραιοποιεί» σοσιαλιστικά συσσίτια για όλη την υφήλιο. Δεν δείχνει όμως να σέβεται την ιερότητα του φαγητού. Που, για παράδειγμα, δεν επιτρέπει να τρώμε όπου να ‘ναι με τη δικαιολογία «τώρα πείνασα». Αυτό δεν είναι ούτε αστίλα ούτε σουσουδισμός. Είναι αταβικός πολιτισμός. Αυτός που, για παράδειγμα, έχουν οι θεσσαλοί αγρότες στις προπολεμικές φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα. Σε κάποιες από αυτές είναι προφανές ότι τρώνε. Οι κυκλωτικές παρέες όμως και μια ανεπαίσθητη κίνηση του σώματος σε πείθει ότι θέλουν να κρύψουν το ξεροκόμματο και το κρεμμύδι τους από τον φωτογραφικό φακό.