Είναι το ζητούμενο από τότε σχεδόν που θυμάμαι τον εαυτό μου ως ενεργό πολίτη. Να ξεπεραστεί ο ξύλινος λόγος των πολιτικών και των πολιτικολογούντων. Να μιλάνε όπως οι «κανονικοί» άνθρωποι. Να ορίσουμε όμως ποιος είναι «κανονικός» άνθρωπος; Και πόσο «κανονικοί» δικαιούνται να είναι οι πολιτικοί, ειδικά σε κυβερνητικές θέσεις, αλλά και οι πολιτικολογούντες όταν μάλιστα ο λόγος τους είναι επιδραστικός; Διότι ανάμεσα στον ξύλινο και τον πλαστικό λόγο, ανάμεσα στην απόλυτη σοβαροφάνεια και την απόλυτη χαλαρότητα, μένει άσκεπη η πολιτική ουσία. Και στην επικοινωνιακή πολιτική, πολύ συχνά, ουσία είναι και οι τύποι.

Εβλεπα προχθές τον Αλέξη Τσίπρα στην τηλεοπτική του συνέντευξη. Προσπαθούσε να δείξει άνετος και χαλαρός. Σαν να ήταν σε ένα σαλονάκι (η λέξη «σαλόνι» είναι κόκκινο πανί για την κυβέρνηση) με τους φίλους του. Ετσι απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με τη μετατροπή τού Οχι σε Ναι, άρχισε τη φράση του λέγοντας «Για να τελειώνει αυτή η πλάκα…». Υπό τις παρούσες συνθήκες, όμως, ο Πρωθυπουργός δεν νομίζω ότι επιτρέπεται να χρησιμοποιεί τη λέξη «πλάκα» σε φράση που αναφέρεται στο δημοψήφισμα ούτε όταν είναι με τους φίλους του. Γιατί και οι φίλοι έχουν αφτιά… Ωστόσο, φαίνεται ότι αυτή η βέκια λέξη ξεσκονίστηκε προσφάτως γιατί και ο ρόκερ Γιάννης Αγγελάκας σε συνέντευξή του την περασμένη εβδομάδα στα «ΝΕΑ» είπε ότι ενώ ψήφισε για πρώτη φορά Αριστερά, τελικά «δεν είχε πλάκα». Να πω κι εγώ ότι η πολιτική γενικά δεν έχει πλάκα. Ούτε καν όταν μετέρχονται αυτήν άτομα της πλάκας.

Τελευταία Νέα