Μια ζωή χωρίς λάθη δεν έχει νοστιμάδα, ίσως ούτε καν ενδιαφέρον και προοπτική. Ακόμη και μια καριέρα. Εστω και στην πολιτική, όπου το λάθος έχει δαιμονοποιηθεί με τη φράση: «Ηταν χειρότερο από έγκλημα, ήταν λάθος». Με δυο λόγια, όλοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος, ακόμη και στην επανάληψή του. Μάλιστα, πολλοί ερευνητές και θεραπευτές της ψυχής θεωρούν ότι δεν υπάρχουν λάθη εξ αντικειμένου. Ωστόσο, επειδή δεν έχει σημασία το αν σφάλλεις αλλά το πώς διαχειρίζεσαι το σφάλμα σου, θα μπορούσε κάποιος να διακρίνει τους ανθρώπους σε αυτούς που μέσα από τα λάθη τους προάγονται και σε αυτούς που φρενάρουν γιατί κακιώνουν, ταμπουρώνονται πίσω από τους λανθασμένους χειρισμούς και κατηγορούν τους άλλους για τα δικά τους ελλείμματα.

H δεύτερη περίπτωση είναι η μανιέρα της κυβέρνησης. Tα λάθη των δεκατριών μηνών στην εξουσία οδηγούν σε ολοένα και χειρότερα, αφού ερμηνεύονται, με εμμονικό τρόπο, ως ηθικό πλεονέκτημα. Γι’ αυτό ακριβώς το λάθος είναι ύπουλο πράγμα. Γιατί όταν το κάνεις νομίζεις ότι κάνεις το σωστό. Αλλά ο Τζον Κένεντι είχε πει ότι το λάθος λογίζεται ως λάθος μόνο όταν επιλέγεις να μην το διορθώσεις. Και ο Αϊνστάιν κάτι χειρότερο. Οτι ο ορισμός της παράνοιας είναι να κάνεις το ίδιο λάθος και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα. Εγώ πάλι (και συγχωρέστε με για τη «συγκατοίκηση» με τα προαναφερθέντα ονόματα) λέω ότι το να κάνεις λάθος είναι ανθρώπινο. Το να κατηγορείς για το λάθος σου κάποιον άλλον μπορεί να είναι πολιτική εντελώς λανθασμένη όμως. Και, εκ του αποτελέσματος, καταστροφική.

Τελευταία Νέα