Αν τα social media καταγράφουν μία πτυχή της πραγματικότητας, η ιντερνετική αποτύπωση των ψηφοφόρων που πέρυσι τέτοια εποχή έπαιζαν τα νταούλια της ελπίδας, συναγωνίζεται ως προς τη σχέση με τον ρεαλισμό τη συμπαθή στρουθοκάμηλο. Αναφέρομαι βέβαια σε αυτούς που ακόμη πιστεύουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι «ένας Χριστός της γειτονιάς που ξέρει τι θα πει χιονιάς». Και οι οποίοι, όταν δεν βρίζουν τον Μητσοτάκη και τα κανάλια, επιδίδονται μετά μανίας στο φιλοτεχνείν και φιλοσοφείν. Τις τελευταίες ημέρες αναρτούν, στο όνομα του Ουμπέρτο Εκο, ένα κείμενό του περί πρωτοφασισμού που δημοσιεύτηκε το 1995. Του οποίου, όμως, μάλλον έχουν διαβάσει μόνο την πρώτη παράγραφο.

Γιατί; Ιδού κάποια αποσπάσματα: «Ο Διαφωτισμός, η Εποχή του Ορθολογισμού γίνεται αντιληπτή ως απαρχή της σύγχρονης αχρειότητας. Κατ’ αυτή την έννοια ο πρωτοφασισμός μπορεί να οριστεί ως ανορθολογισμός […]. Για τον πρωτοφασισμό, η διαφωνία είναι προδοσία […]. Ο πρωτοφασισμός πηγάζει από την ατομική ή κοινωνική απογοήτευση. Στην εποχή μας, που οι παλιοί «προλετάριοι» είναι πλέον μικροαστοί ο φασισμός τού αύριο θα βρει το ακροατήριό του σ’ αυτή τη νέα πλειοψηφία […]. Ο ανορθολογισμός βασίζεται στη λατρεία της δράσης για τη δράση. Επειδή η δράση είναι από μόνη της όμορφη, πρέπει να αναλαμβάνεται πριν, ή χωρίς, οποιαδήποτε σκέψη. Η σκέψη είναι μια μορφή αποδυνάμωσης […]. Στη ρίζα της πρωτοφασιστικής ψυχολογίας υπάρχει μια εμμονή με τις συνωμοσίες, ιδιαίτερα τις διεθνείς. Οι οπαδοί πρέπει να νιώθουν πολιορκημένοι […]. Ο πρωτοφασισμός βασίζεται σε έναν επιλεκτικό λαϊκισμό, έναν ποιοτικό λαϊκισμό, θα έλεγε κανείς».

Μόνο σε εμένα φαίνεται ως φωτογραφία της διακυβέρνησης από την πρώτη φορά Αριστερά;

Τελευταία Νέα