Στιγμιότυπα που μας συγκλόνισαν, μας αφύπνισαν, μας προβλημάτισαν, μας εξόργισαν. Ο Αϊλάν, οι γονείς που περπατάνε χιλιόμετρα με τα μωρά στην αγκαλιά, ο μικρός που χαϊδεύει παρηγορητικά τον πατέρα του, μία γυναίκα με τον γιο της μέσα σε μια ξεχαρβαλωμένη ντουλάπα στο μέσον του πουθενά –ο καθένας έφτιαξε το δικό του άλμπουμ συγκίνησης. Αρκετοί, και μπράβο τους, μετουσίωσαν την ενσυναίσθηση σε ακτιβισμό και έσπευσαν να βοηθήσουν. Μέχρι αυτά μπορούμε να κάνουμε εμείς οι πολίτες.

Ο Πρωθυπουργός και οι υπουργοί του όμως δικαιούνται να αντιδρούν και να πράττουν ως απλοί πολίτες μόνο κατ’ ιδίαν. Στα σπίτια τους, με τους φίλους τους να συγκινηθούν και να πλαντάξουν στο κλάμα αν έτσι αισθάνονται. Ως δημόσιοι λειτουργοί όμως δεν νομιμοποιούνται να περιορίζονται στη συγκίνηση ή να πουλάνε συγκίνηση για εσωτερική κατανάλωση. Για άλλο λόγο τούς ψήφισε ο κόσμος –αφού τόσο αυτάρεσκα ταμπουρώνονται πίσω από την υπερψήφισή τους. Οταν λοιπόν η χώρα είναι στο μάτι του κυκλώνα των κρίσιμων γεωπολιτικών εξελίξεων που συνθέτουν το Προσφυγικό, όταν δεν τηρούνται ούτε οι βραχυπρόθεσμες δεσμεύσεις ως προς το κλείσιμο των συνόρων, η κυβερνητική συγκίνηση είναι στείρα γραφικότητα. Εχω την εντύπωση ότι οι κυβερνώντες –εκ του αποτελέσματος, φίλοι της πληροφόρησης και όχι της γνώσης –έχουν ως ευαγγέλιο την αποδιδόμενη στο Αϊνστάιν φράση ότι αν τα γεγονότα δεν ταιριάζουν στη θεωρία, αλλάζεις τα γεγονότα. Γι’ αυτό, με την Ελλάδα σε απομόνωση, όταν αναφέρεται το Προσφυγικό απαντάνε για τη λίστα Μπόργιανς. Ο Αϊνστάιν όμως δεν αναφερόταν στην πολιτική πραγματικότητα.