Υπάρχει στο θέατρο μια παράδοση. Στην τελευταία παράσταση οι ηθοποιοί το γλεντάνε. Κάνουν ένα γενικό αλαλούμ αλλάζοντας λόγια και ρόλους, φορώντας ρούχα άλλα αντ’ άλλων, ξεχαρβαλώνοντας κομμάτια του σκηνικού. Είναι η εκτόνωση της έντασης ύστερα από μήνες προβών και παραστάσεων. Αν μάλιστα η σεζόν είναι μεγάλη ή το έργο παίζεται για δύο – τρία χρόνια, η «τελευταία παράσταση» κρατάει μερικές μέρες. Και συνήθως όσο πιο δραματικό το έργο τόσο πιο μεγάλο το μπάχαλο.

Eχω την αίσθηση –χωρίς να κάνω πολιτική πρόβλεψη –ότι η κυβέρνηση εδώ και λίγο καιρό κάνει το αλαλούμ της τελευταίας παράστασης. Σε πιο σύγχρονη γλώσσα, αυτοτρολάρεται. Για παράδειγμα, οι αναφορές του αναπληρωτή υπουργού Προστασίας του Πολίτη Νίκου Τόσκα στον Μανώλη Σφακιανάκη παραπέμπουν στον Αυλωνίτη σε μια υποτιθέμενη τελευταία παράσταση του «Ζηλαριόγατου». Από χθες όμως μιλάμε για διεθνή υπερπαραγωγή, σαν παρωδία του «Mission Impossible» από τους Μόντι Πάιθονς. Αν, σύμφωνα με αναδημοσίευση από το (ανεπίσημο) κομματικό σάιτ του ΣΥΡΙΖΑ, η Google συνωμοτεί για να ρίξει τον Αλέξη Τσίπρα, το επόμενο που θα πει ο Λαζόπουλος είναι ότι οι Γερμανοί μας απειλούσαν πως αν δεν κάνουμε τα χατίρια του Σόιμπλε, θα απαγόρευαν τα γεμιστά της Θεανώς Φωτίου. Φήμες ότι θα μας υποχρέωναν να τρώμε βουρστ και ξινoλάχανο θεωρούνται ανεπιβεβαίωτες. Το αλαλούμ σε μια θεατρική παράσταση το απολαμβάνουν ηθοποιοί και θεατές. Το αλαλούμ μιας κυβέρνησης που σου δίνει την εντύπωση ότι παίζει θέατρο μπορεί να προκαλεί γέλιο αρχικά, αλλά δεν το απολαμβάνει κανείς. Ούτε οι ίδιοι οι κυβερνώντες φοβάμαι.

Τελευταία Νέα