Οταν ένα πιτσιρίκι, πολύ πιτσιρίκι εννοώ, τσακώνεται με ένα άλλο δεν περιορίζεται, κατά κανόνα, στο να πλακωθεί μαζί του –κι όποιο νικήσει. Ανάγει αυτόματα τη μεταξύ τους φιλονικία σε μείζον ηθικό ζήτημα. Δεν λέει, για παράδειγμα, «ο Γιωργάκης μού έκανε κακό», αλλά «ο Γιωργάκης είναι κακό παιδί». Ετσι ο «εχθρός» δεν είναι προσωπικός αλλά γενικά της κοινωνίας και του σύμπαντος. Το είχα διαπιστώσει όταν απομακρύνθηκα από την παιδική ηλικία τόσο που θα μπορούσα να έχω μια πανοραμική όραση προς αυτήν. Πολύ λίγο αργότερα, διαβάζοντας και ρωτώντας, συνειδητοποίησα ότι αυτό δεν ήταν μόνο μια ασυνείδητη παιδική καταφυγή, αλλά και μια απολύτως συνειδητή κομμουνιστική τακτική. Ο Στάλιν, που την είχε αναγάγει σε επιστήμη, «ανακάλυπτε» στους πρώην συνεργάτες του και μετέπειτα πολιτικούς του εχθρούς κρίσιμα ηθικά ελλείμματα προκειμένου να τους εκτοπίσει.

Βέβαια, το φαινόμενο δεν υπάγεται στις πολιτικές, αλλά στις ψυχικές επιστήμες. Δεν εκπορεύεται από ιδεολογία, αλλά από τακτική. Που χρησιμοποιεί προσχηματικά την ιδεολογία. Και, σε ψυχικό επίπεδο, αποκαλύπτει βαθιές ανασφάλειες που μόνο επιφανειακά και συγκυριακά καλύπτονται από την αναβάθμιση του διαφωνούντος ή του προσωπικού αντιπάλου σε κίνδυνο για τη δημόσια ηθική, σε ειδεχθή εχθρό της οικουμένης. Παρατηρήστε με αυτό το πρίσμα τούς γύρω σας και θα ανακαλύψετε πολλά «πιτσιρίκια» (ή «σταλινικούς»).

Τι κάνει λοιπόν νιάου νιάου στα κεραμίδια της πολιτικής σκηνής της χώρας; Το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς που θεωρείται τεκμήριο αθωότητας για δηλώσεις, πρόσωπα, αποφάσεις και μεθοδεύσεις έχει και τον αντίποδά του. Το ανήθικο μειονέκτημα του πολιτικού αντιπάλου, εκ προοιμίου τεκμήριο ενοχής. Ετσι η δαιμονοποίηση συλλήβδην του «απέναντι τοπίου», η κατασκευή εχθρών του λαού, τα αυθαίρετα πορίσματα ινστιτούτων, η επιστημονικοποίηση της άποψης ότι η αυτονόμηση των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης είναι απειλή για τη δημοκρατία είναι, στην ουσία, η καταγραφή της εγγενούς κυβερνητικής ανασφάλειας. Δυστυχώς όμως, αυτού του είδους η ανασφάλεια είναι δομική, που σημαίνει ότι δεν καλύπτεται και η τάφρος δεν μπαζώνεται όσους «ανήθικους» και να μπετονάρεις μέσα, αφού συμπτωματικά και μόνο ο άλλος είναι εχθρός. Επειδή έτυχε εκείνη τη στιγμή να είναι απέναντι. Για παράδειγμα, σε προσωπικό επίπεδο, αν τέτοιου ψυχισμού άτομα βρεθούν, με έναν μαγικό τρόπο, εκτός κοινωνίας, θα τα βάλουν με τα δέντρα, τη θάλασσα, τους γλάρους. Δυστυχία. Που όταν προβάλλεται σε έναν διαστροφικό (με την ψυχαναλυτική έννοια) χειρισμό της εξουσίας, έχει πολλούς αποδέκτες. Πέραν τούτου, η έπαρση ακόμη και της τεκμηριωμένης αρετής παράγει τη μεγαλύτερη κακία.

Τελευταία Νέα