Μπορεί να δει κανείς την τελευταία εξαετία ως μια περίοδο κρίσης και λιτότητας. Μπορεί όμως να τη δει και ως περίοδο ανεδαφικών δεσμεύσεων που τροφοδοτούν τον φαύλο κύκλο της ελπίδας και της απογοήτευσης. Η τελευταία δέσμευση του είδους δόθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα. Μιλώντας χθες στην «Αυγή» ο Πρωθυπουργός «επαναδιατύπωσε ρητώς την κυβερνητική δέσμευση να μην υπάρξει καμία μείωση στις συντάξεις». Είναι αυτή η νέα κόκκινη γραμμή που θα ξεθωριάζει και θα γίνει ροζ μέχρι να σβηστεί εντελώς και μια άλλη γραμμή, βαθιά κόκκινη και αυτή, να πάρει τη θέση της πριν ακολουθήσει την ίδια μοίρα;

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν ανακάλυψε καμιά Αμερική. Ακολουθεί την ίδια τακτική με τις προηγούμενες. Είναι μια τακτική που αποτελείται από τρία στάδια. Το πρώτο είναι η φανφαρόνικη αντίσταση, το δεύτερο η σιωπηλή αποδοχή, το τρίτο η αναζήτηση του οίκτου της άλλης πλευράς. Η εμπειρία έχει δείξει ότι ως διαπραγμάτευση στο εξωτερικό η τακτική αυτή δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα. Και ότι ως επικοινωνιακή διαχείριση στο εσωτερικό έχει ημερομηνία λήξης. Παρά την προηγούμενη αρνητική εμπειρία, η σημερινή κυβέρνηση καταφεύγει σε αυτή την τακτική στον υπερθετικό βαθμό. Λειτουργεί, δηλαδή, ως πολλαπλασιαστής του λάθους –βάζοντας επιπλέον σχεδόν όλες τις κοινωνικές ομάδες απέναντι.

Δεν είναι δύσκολο να εντοπίσει κανείς τη ματαιότητα σε όλα αυτά: η τελευταία κόκκινη γραμμή έχει ξεθωριάσει ήδη. Η κυβέρνηση επομένως δεν έχει και πολλές επιλογές. Η μία είναι να συνεχίζει να παίζει με το ροζ και τις αποχρώσεις του –που ξεκινούν από τον αθώο κόσμο της Μπάρμπι και φτάνουν έως τη βιομηχανία του σκληρού πορνό. Η άλλη είναι να αλλάξει τακτική. Ούτως ή άλλως, η αίσθηση των περισσοτέρων είναι το έργο δεν παίζεται στα μούλτιπλεξ αλλά σε εκείνα τα παλιά σινεμά της Ομόνοιας.

Τελευταία Νέα