Οπως η εμπλοκή του ΔΝΤ στη «διάσωση» της Ελλάδας το 2010 σηματοδοτούσε την ανικανότητα της Ευρώπης να διαχειριστεί τα του οίκου της, έτσι και η προσφυγή στο ΝΑΤΟ για την επιτήρηση των ελληνικών –άρα και των ευρωπαϊκών συνόρων με την Τουρκία –είναι ομολογία ευρωπαϊκής αποτυχίας σε ένα καθαρά ευρωπαϊκό πρόβλημα.

Η ελληνική πλευρά υποχρεώθηκε να αποδεχθεί τη νατοϊκή εμπλοκή υπό την απειλή της απομόνωσης: μια σειρά χωρών εμφανίζονται έτοιμες να σφραγίσουν τα ελληνοσκοπιανά σύνορα, εγκλωβίζοντας χιλιάδες μετανάστες εντός του ελληνικού εδάφους. Παράλληλα η φιλολογία περί έξωσης από τη Συνθήκη Σένγκεν –κάτι που θα προσέθετε τεράστια προβλήματα στην ελληνική οικονομία –δεν πρόκειται να σταματήσει πριν από την ολοκλήρωση και λειτουργία των κέντρων υποδοχής.

Οι αρμόδιοι της κυβέρνησης τείνουν να απλοποιούν τη συμμετοχή του ΝΑΤΟ στη φύλαξη των ελληνοτουρκικών συνόρων και την επιτήρηση των διελεύσεων –δηλώνοντας ότι θα υπάρχει χωριστή επιτήρηση στα ελληνικά και στα τουρκικά χωρικά ύδατα. Ομως οι πάντες γνωρίζουν ότι οι δύο χώρες δεν συμφωνούν σε πολλά και πως η Τουρκία αμφισβητεί τις αρμοδιότητες της Ελλάδας για έρευνα και διάσωση στον χώρο που συμπίπτει με το FIR Αθηνών –όπως γνωρίζουν και ότι το ΝΑΤΟ τηρεί στάση ουδετερότητας.

Στο πλαίσιο αυτό –και με πολύ πιθανό το ενδεχόμενο να αναβαθμιστεί η νατοϊκή αποστολή σε περίπτωση νέας αύξησης των μεταναστευτικών ροών, κάτι που εξαρτάται απολύτως από τις διαθέσεις της Τουρκίας –ελλοχεύει ο κίνδυνος να οδηγηθούμε σε νέα τετελεσμένα, ακόμη και σε ένταση στο Αιγαίο, σε μια στιγμή που το πρώτο ζητούμενο είναι η ηρεμία.