Η ταινία «Θέλμα και Λουίζ» είναι φεμινιστικό δράμα, αλλά έχει τουλάχιστον μια αστεία σκηνή. Είναι αυτή όπου οι δυο πρωταγωνίστριες αφοπλίζουν έναν αστυνομικό, ο οποίος τις έχει σταματήσει για έλεγχο κάπου στο Γκραν Κάνιον, και τον κλειδώνουν στο πορτ μπαγκάζ του περιπολικού, αφού προηγουμένως έχουν ανοίξει με σφαίρα μια τρύπα στο καπό για να παίρνει ο αστυνομικός αέρα. Λίγο αργότερα περνάει ένας ποδηλάτης με μαλλί ράστα, ακουστικά στα αυτιά και ένα «τρίφυλλο» στο χέρι. Σταματάει, ακούει τις φωνές. Κι έπειτα τραβάει μια δυνατή ρουφηξιά, φυσάει τον καπνό στο πορτ μπαγκάζ από την τρύπα του καπό για να «φτιάξει» τον αστυνομικό και συνεχίζει χαρούμενος τον δρόμο του.

Οι είκοσι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που πρότειναν τη νομιμοποίηση της κάνναβης για φαρμακευτικούς και βιομηχανικούς σκοπούς δεν έχουν σκοπό να «φτιάξουν» κανέναν. Δεν είναι ράστα ποδηλάτες που ακούνε ρέγκε ούτε –λόγω εντοπιότητας –παλιοί χασικλήδες που χάνονται με τα ρεμπέτικα. Η πρότασή τους δεν είναι καν τολμηρή όπως ήταν του Γιώργου Παπανδρέου όταν είχε προτείνει την αποποινικοποίηση της χρήσης. Είναι αυτονόητη. Η καλλιέργεια αυτού του είδους της κάνναβης είναι πια πραγματικότητα σε πολλές Πολιτείες της Αμερικής και πολλές χώρες της Ευρώπης. Και όπως σημείωναν προ ημερών οι «Νιου Γιορκ Τάιμς», η παραγωγή ήδη αδυνατεί να ικανοποιήσει τη ζήτηση.

Η καλλιέργεια επομένως σε μια χώρα που είχε λάμψει ως παραγωγός μέχρι να απαγορευθεί η κάνναβη το 1957, μπορεί να είναι η διέξοδος που αναζητά ο πρωτογενής της τομέας. Από την άποψη αυτή, η πρόταση έρχεται σε μια καλή συγκυρία. Δεν θα κάνει ασφαλώς τους «εγωιστές» αγρότες να σταματήσουν τα μπλόκα στα Τέμπη. Αλλά μπορεί να τους δώσει μια κάποια προοπτική. Ή, με τη λογική του ράστα ποδηλάτη στο Γκράν Κάνιον, κατά κάποιον τρόπο να τους «φτιάξει».