Παρακολουθώντας κανείς την εκλογολογία που αυτοτροφοδείται καθημερινά, έναν νέο εκλογικό νόμο να μαγειρεύεται και τις υποτιθέμενες «προχωρημένες συζητήσεις» για τη δημιουργία ενός κόμματος δεξιά της ΝΔ να κάνουν τον γύρο των καναλιών, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε κίνηση. Αλλά για τους λάθος λόγους. Γιατί όλα αυτά δεν αποτελούν παρά μεθόδους πολιτικής επιβίωσης. Ενώ αυτή που κινδυνεύει με κατάρρευση είναι η ίδια η χώρα. Τα σημάδια είναι παντού: στα αγροτικά μπλόκα, στα επεισόδια για τα hotspots, στο Xρηματιστήριο που έκανε τη μεγαλύτερη βουτιά επί ευρώ, στις αντιδράσεις για το Ασφαλιστικό, στην κυβερνητική αρρυθμία.

Πέντε εθνικές εκλογές και τρία Μνημόνια μετά, δεν έχουμε επιστρέψει απλώς στο αρχικό σημείο της κρίσης. Εχουμε ανοίξει έναν νέο κύκλο. Με το φορτίο του Προσφυγικού στην πλάτη της κυβέρνησης και τη φυσική κόπωση των έξι χρόνων στις πλάτες των πολιτών, αυτός ο κύκλος είναι πιο επώδυνος από εκείνον που άνοιξε το 2009 και φάνηκε ότι θα έκλεινε το 2014 με την κοινωνία ασφαλώς εξουθενωμένη, αλλά τουλάχιστον σε κατάσταση σχετικής ηρεμίας. Αυτήν τη φορά το σκηνικό μπορεί να μην έχει επαγγελματίες αντιμνημονιακούς σε ρόλο πολλαπλασιαστή του ήχου της αγανάκτησης. Εχει όμως πιο βαθιά και γνήσια απογοήτευση. Οι περισσότεροι πολίτες αναγνωρίζουν σήμερα ότι οι εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 δεν ήταν η αρχή μιας νέας, καλύτερης εποχής, αλλά ο προάγγελος ενός μέλλοντος που αρνούνταν να φανταστούν.

Παίζοντας σε αυτήν τη φάση με τον εκλογικό νόμο, η κυβέρνηση παίζει σε λάθος πίστα. Η μικροπολιτική απαιτεί ένα είδος πολιτικής μακαριότητας –να έχεις, δηλαδή, τα βασικά προβλήματα της χώρας λυμένα. Και ο ΣΥΡΙΖΑ του 2016 κάθε άλλο παρά μακάριος δείχνει. Εκτός αν, πέραν όλων των άλλων, κρύβει μέσα του κι έναν Μεγάλο Λεμπόφσκι.

Τελευταία Νέα