Στην κορύφωση της οικονομικής κρίσης στις ΗΠΑ, τη δεκαετία του ’30, ο πρόεδρος Ρούζβελτ είχε επιβάλει φορολογικό συντελεστή 90% στους πλούσιους Αμερικανούς: το εισοδηματικό όριο ήταν στο ένα εκατομμύριο δολάρια και η απόδοσή του μικρή για τα αμερικανικά δεδομένα. Οι ΗΠΑ βγήκαν από την κρίση μόνο με την είσοδο στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο…

Σε μια οικονομική κρίση που κορυφώνεται εδώ και μία πενταετία χωρίς κανένα φως στο βάθος του τούνελ, η κυβέρνηση Τσίπρα προσανατολίζεται σε μια «α λα Ρούζβελτ» φορολογική πολιτική, η οποία όμως θα αφορά τα εισοδήματα άνω των 50.000 ευρώ. Είναι προφανές ότι ο στόχος δεν είναι δημοσιονομικός –μιας και ελάχιστοι δηλώνουν τέτοια εισοδήματα –αλλά πολιτικός.

Αφού διέψευσε τις προσδοκίες για κατάργηση των Μνημονίων και της υπερφορολόγησης την οποία συνεπάγονται, η κυβέρνηση επιδιώκει τώρα να πείσει ότι ακολουθεί «ταξική πολιτική» που προφυλάσσει τα χαμηλά και επιβαρύνει τα υψηλά εισοδήματα. Το πρόβλημα είναι ότι –όπως και με τις αυξήσεις των ασφαλιστικών εισφορών –παραβλέπει τις συνέπειες τέτοιων κινήσεων στην πραγματική οικονομία.

Οπως έγινε με τη φορολογία στο κρασί, η κυβέρνηση αρνείται να αντιληφθεί ότι τα εισοδήματα που χάνονται στη μαύρη τρύπα του προϋπολογισμού μειώνουν τη ζήτηση στην αγορά –και επομένως τις θέσεις εργασίας –διογκώνοντας τον λογαριασμό για την ελληνική οικονομία, όπως και τον δείκτη της φτώχειας για όλο και περισσότερα νοικοκυριά.