Τις πιο ωραίες ιδέες τις σκοτώνουν οι καλές προθέσεις –δεν είναι δικό μου αυτό, κάπου το διάβασα, και το θυμήθηκα πληροφορούμενος ότι στον σχεδιαζόμενο εκλογικό νόμο, πλην πολλών –και αρκετά ενδιαφερόντων –άλλων, στον υπό κατάρτιση εκλογικό νόμο θα περιληφθεί και πλαφόν θητειών.

Στόχος να ανανεώνεται σύντομα το πολιτικό προσωπικό της χώρας, και να μη φτάνουμε στο φαινόμενο των ισόβιων βουλευτών (κάτι πάντως που τα τελευταία χρόνια δεν ισχύει πια, η σύνθεση του Κοινοβουλίου ανανεώνεται συνεχώς).

Συνομίλησα προσφάτως με υπουργό, αρμόδιο, Κουρουμπλή. Τον ρώτησα σχετικά. Μου είπε ότι στις «προθέσεις του» είναι να καθιερωθεί με τον νέο εκλογικό νόμο που «ετοιμάζεται» και «πλαφόν θητειών».

–Του είδους; ρώτησα με ενδιαφέρον. Οχι για μένα, αλλά για τους φουκαριάρηδες τους φίλους μου, που μετρούν 25 και 30 χρόνια βουλευτές, και δεν λένε να πάνε σπίτι τους να ξεκουραστούν.

Πλαφόν Γιώργο, πλαφόν. Κανονικό. Τρεις θητείες. Με τη συμπλήρωσή τους να θεσπίζεται απαγόρευση συμμετοχής σε νέα εκλογική αναμέτρηση, μου είπε ο υπουργός Κουρουμπλής, και ομολογώ με ξάφνιασε με την αποφασιστικότητά του.

Διότι όχι πως είμαι δύσπιστος, αλλά αδυνατώ να καταλάβω ποιος βουλευτής θα ψηφίσει μια τέτοια διάταξη όταν (ΟΤΑΝ λέμε) φτάσει, αν φτάσει ποτέ, ο εκλογικός νόμος στη Βουλή. Επειδή, δεν ξέρω πώς το βλέπετε εσείς, αλλά εμένα ως… αυτοχειριασμός μού ακούγεται –suicide, όπως λέμε και στην Ηπειρο…

Χλωμό

Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τον κατακερματισμό των μεγάλων εκλογικών περιφερειών, και ειδικά της Αττικής, με προεξάρχουσα εκείνη της Β’ Αθήνας, που εκλέγει 42 βουλευτές παρακαλώ, ζωή να ‘χουν.

Γιατί το λέω αυτό; Διότι μιλάει η Ιστορία από μόνη της. Πολλές φορές στο παρελθόν έχουν εκδηλωθεί απόπειρες να τεμαχιστεί η Β’ Αθήνας, αλλά όλες πήγαν άπατες, επειδή οι βουλευτές που εκλέγονται στην περιοχή αυτή απείλησαν ότι δεν θα ψηφίσουν τη διάταξη. Θυμάμαι για παράδειγμα τι είχε συμβεί επί Κώστα Σημίτη (θα γίνω κουραστικός τώρα, αλλά θα επαναλάβω «του καλύτερου πρωθυπουργού που είχε η χώρα τις τελευταίες δεκαετίες»). Ο υπουργός Εσωτερικών Σκανδαλίδης ετοίμασε εκλογικό νόμο, ο οποίος πλην των άλλων περιελάμβανε την κατάτμηση της Β’ Αθήνας σε τέσσερις εκλογικές περιφέρειες, όσες και οι πλευρές του ορίζοντα. Ο νόμος ψηφίστηκε, η διάταξη ποτέ. Διότι οι βουλευτές του κυβερνώντος τότε κόμματος απείλησαν ότι θα καταψήφιζαν το σύνολο του νόμου, με το σκεπτικό «εγώ που παίρνω ψήφους και στο Περιστέρι, και στη Γλυφάδα, και στα βόρεια, σε ποια περιφέρεια θα είμαι υποψήφιος; Σε όποια και να είμαι, με μόνο τις ψήφους αυτής της περιφέρειας δεν βγαίνω». Τόσο απλά.

Ο υπουργός Κουρουμπλής μού μίλησε με ενθουσιασμό για την πρόθεσή του να προχωρήσει άμεσα τον εκλογικό νόμο που έχει ετοιμάσει, αλλά προσωπικά δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι αυτό το πράγμα θα φτάσει ποτέ στη Βουλή.

Διότι όπως και ο ίδιος γνωρίζει (πιστεύω δηλαδή, διότι επί πολλά χρόνια στο ΠΑΣΟΚ ήταν) αλλάζεις τον εκλογικό νόμο μόνο την επομένη μιας εκλογικής σου νίκης, όταν δεν φαίνονται πουθενά στον ορίζοντα νέες εκλογές, και μόνο με την προοπτική ότι θα κερδίσεις τις επόμενες. Ετσι όμως όπως έχουν γίνει τα πράγματα με τον ΣΥΡΙΖΑ, τι εκλογικό νόμο να αλλάξεις και τι να περιμένεις από αυτή την αλλαγή…

Εμπειρία, όχι αστεία

Πάντως, μέχρι να συμβούν όσα είναι να συμβούν και τα οποία πλέον μοιάζουν αναπόφευκτα –απλώς είναι θέμα χρόνου –προσωπικά παρακολουθώ με συγκίνηση την προσπάθεια της κυβέρνησης Τσίπρα να ανανεώσει τις δομές του κράτους με… ό,τι βρει πρόχειρο.

Ας πούμε μου είχε διαφύγει εντελώς ότι άνεμος ανανέωσης φύσηξε, μεταξύ άλλων, και στο Ελληνικό Ινστιτούτο Υγιεινής και Ασφάλειας της Εργασίας.

Μου το επισήμανε μία από τις ελάχιστες (αποδεδειγμένα, λόγω των πολικών τηλεθεάσεων) τηλεθεάτριες της ΕΡΤ, η οποία άγνωστο πώς βρέθηκε να παρακολουθεί απογευματινή ενημερωτική (;) εκπομπή του καναλιού, θέμα της οποίας ήταν οι «επαγγελματικές ασθένειες».

Της εκπομπής μετείχε ο νέος –κατά δήλωσή του –πρόεδρος «λίγων ημερών» του Ινστιτούτου Υγιεινής και Ασφάλειας (δημιούργημα των κοινωνικών εταίρων από το 1992), ονόματι Αλέξανδρος Κομίνης. Είναι γιατρός; Είναι επιστήμονας; Εχει μεταπτυχιακά στο αντικείμενο; PhD;

Σιγά. Στη χώρα όπου ο πρωθυπουργός της χρειάστηκε δέκα (αριθμός 10!) χρόνια να ολοκληρώσει τις σπουδές του σε μια σχολή πενταετούς διάρκειας, ο καθένας έχει δικαίωμα στο όνειρο –να γίνει κάπου πρόεδρος!

Ο άνθρωπός μας λοιπόν, ο νέος πρόεδρος του Ινστιτούτου Υγιεινής και Ασφάλειας, μπορεί άνετα να διαχειριστεί τις τύχες του, διότι έχει μεγάλη επαγγελματική και επιστημονική εμπειρία στο αντικείμενο… «επάνω σε ένα αυτοκίνητο 25 χρόνια οδηγός», ως εργαζόμενος της ΕΘΕΛ!

Στην Ελλάδα, το τιμόνι της πρόληψης των επαγγελματικών ασθενειών και της μείωσης του τεράστιου κόστους τους, το αρμόδιο Ινστιτούτο, βρίσκεται σε καλά χέρια. Ενός… έμπειρου συνδικαλιστή οδηγού!

Καμία σωτηρία

Εχει περάσει ένα 15ήμερο από τις αποκαλύψεις μου σχετικά με τις εταιρείες διαδικτυακού στοιχήματος –24 τον αριθμό –που πληρώνουν, με εξαίρεση μιας ή δυο, όλες μαζί 37.000 ευρώ φόρο εισοδήματος. Διερεύνησα μέσω των αρμοδίων αν έχει γίνει κάτι προς την κατεύθυνση του να περιοριστεί το φαινόμενο. Και τι μαθαίνω, πέραν του αναμενομένου ότι… δεν έχει γίνει τίποτε (φυσικά…);

Οτι η αιτία της αδυναμίας της κυβέρνησης να ελέγξει την κατάσταση οφείλεται αποκλειστικά στο γεγονός ότι το θέμα έχει… τρεις αρμόδιους υπουργούς, οι οποίοι προφανώς δεν μπορούν να συντονιστούν. Προσέξτε με παρακαλώ:

•Το θέμα της προκήρυξης νέου διαγωνισμού για τις άδειες λειτουργίας αυτών των εταιρειών είναι της αρμοδιότητας λέει του υπουργού Τσακαλώτου, ο οποίος έχει υπό την εποπτεία του την Επιτροπή Παιγνίων κ.λπ. κ.λπ.

•Το θέμα του ελέγχου το έχει ο υπουργός Τόσκας, ως προϊστάμενος της ειδικής υπηρεσίας της ΕΛ.ΑΣ.

•Το θέμα της φορολογίας –και της καταπολέμησης της φοροδιαφυγής –το έχει ο υπουργός Αλεξιάδης.

Τούτων δοθέντων οδηγούμαστε άνευ ουδεμίας προσπαθείας στο συμπέρασμα ότι μάλλον δεν θα καταφέρουν ποτέ να συντονιστούν, και ο… Κατρούγκαλος (κάτσε καλά, Κατρούγκαλε) θα εξακολουθεί να πετσοκόβει συντάξεις για να βρει πόρους για το Ασφαλιστικό…

Ωρα για πάρτι

Το ξέρουμε όλοι, εμείς οι αριστεροί εννοώ, ότι αύριο Κυριακή, το απογευματάκι όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Tae Kwon Do –θα γιορτάσουμε τον έναν χρόνο πρώτη φορά Αριστερά κυβέρνηση.

Τι χρειαζόταν λοιπόν να γεμίσει η Αθήνα με όλες αυτές τις αφίσες με τη φάτσα Τσίπρα, μέσα σε μία νύχτα; Ασε δε που οι απρόσεκτοι οικονομικοί μετανάστες – αφισοκολλητές τις ανάρτησαν ανάμεσα σε κάτι τραγουδιστές που δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους –ενδεικτικά αναφέρω έναν… Δείξιμο (εγώ, ένα παλικάρι που παίζει κλαρίνο ξέρω με το όνομα αυτό…), μια κυρία Ραζή και έναν κύριο Κιντάτο!..

Αpolitique οι μεροκαματιάρηδες. Και χωρίς καθοδήγηση…

Ονειρα και αυταπάτες

Ηταν κάτι περισσότερο από αναμενόμενο ότι ο υγιεινός περίπατος στην επόμενη αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος, τον οποίο ήλπιζε η κυβέρνηση ότι θα έχει, δεν θα ήταν παρά μια φενάκη. Ενα όνειρο χειμερινής νύχτας δίπλα στο τζάκι.

Οπως αποδείχθηκε και στο Νταβός, η κυβέρνηση Τσίπρα εξακολουθεί να πορεύεται εκτός τόπου και χρόνου στον ίδιο πάντα ολισθηρό δρόμο που εγκαινίασε πέρυσι τέτοιο καιρό ο απίθανος Βαρουφάκης. Τίθενται στόχοι που δεν έχουν την παραμικρή πιθανότητα να κερδηθούν και προγραμματίζονται κινήσεις οι οποίες είναι εντελώς στον αέρα.

Ας πούμε, έθεσε η κυβέρνηση θέμα απομάκρυνσης του ΔΝΤ από την Ελλάδα. Και εισέπραξε την απόλυτη, σκληρή και απροσχημάτιστη άρνηση των εταίρων. Επεσε κανονικά, με δύναμη, σε τοίχο. Θα μπορούσε κανείς να δεχθεί ότι αυτά συμβαίνουν σε μια δύσκολη κατάσταση, όπως αυτή της διαχείρισης της κρίσης. Θα μπορούσε να αναζητήσει και ελαφρυντικά. Οπως η σκληρή λιτότητα που ταυτίζεται με το ΔΝΤ. Θα μπορούσε. Αλλά δεν μπορεί!

Γιατί έχει προηγηθεί το ανάλογο βατερλώ της προηγούμενης κυβέρνησης Σαμαρά. Και εκείνη με βερμπαλισμούς και άρνηση κατανόησης της πραγματικότητας έθεσε το περασμένο καλοκαίρι θέμα εξόδου του ΔΝΤ από την Ελλάδα. Και τι πέτυχε; Τη δημόσια αποδοκιμασία των εταίρων, τη σκλήρυνση της στάσης τους και τελικά την εκπαραθύρωσή της από την εξουσία, για να αναλάβει στη θέση της μια πιο ευέλικτη κυβέρνηση – αυτή του Αλέξη Τσίπρα.

Τώρα έγινε, πάλι, ακριβώς το ίδιο λάθος. Και μπορεί ο Τσίπρας, ενώπιον των συνομιλητών του, να δήλωσε στο Νταβός ότι δεν τίθεται πια θέμα απομάκρυνσης του ΔΝΤ, αλλά η στάση των εταίρων έχει πάλι σκληρύνει, οι κραυγές κατά της χώρας έχουν πληθύνει και το χειρότερο; Μεγαλώνουν συνεχώς οι απαιτήσεις των δανειστών μας. Ποιο είναι το αποτέλεσμα όλης αυτής της άστοχης πολιτικής; Να την πληρώσουν στο τέλος οι πολίτες – ήδη ζητούν νέες μεγάλες περικοπές στις ήδη ισχνές συντάξεις. Αναρωτιέμαι ώς πότε μπορεί να συνεχίζεται αυτό..