Αν θέαμα στην πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς μια καλή ατάκα, τότε ο πρωταγωνιστής του πολιτικού θεάματος αυτό το διάστημα δεν είναι η Ανγκελα Μέρκελ ή η Κριστίν Λαγκάρντ, αλλά ο Ματέο Ρέντσι. Ο ιταλός πρωθυπουργός έχει στήσει ένα σκηνικό σύγκρουσης πρώτα με τη γερμανίδα καγκελάριο κι έπειτα με τον Ζαν – Κλοντ Γιούνκερ. Είναι μια στρατηγική της έντασης με αιτία. Ο Ρέντσι ζητεί εκπτώσεις από τις Βρυξέλλες για να ανασάνει οικονομικά. Και πολιτικά ελπίζει ότι εάν ικανοποιηθεί το αίτημά του, θα στριμώξει τους λαϊκιστές του Μπέπε Γκρίλο που –μετά τη Λεπέν –απειλούν να γίνουν το νέο μεγάλο πολιτικό πρόβλημα της ΕΕ. Ο ιταλός πρωθυπουργός καίγεται να πανηγυρίσει στη Ρώμη μια νίκη κατά της Ευρώπης της λιτότητας. Και προσπαθεί να επιτύχει τον στόχο του με έναν πολύ ιταλικό τρόπο: φωνάζοντας.

Και η ατάκα του μήνα; Είναι η δήλωσή του ότι η Ιταλία δεν είναι από εκείνες τις χώρες που κυβερνώνται με τηλεκοντρόλ. Η ατάκα είναι καλή για να κάνει πρωτοσέλιδα στο εσωτερικό και να καλλιεργήσει την αίσθηση ότι οι Βρυξέλλες κάνουν κατάχρηση εξουσίας. Δεν είναι ακριβώς έτσι –η Κομισιόν ζητεί απλώς να τηρήσει η Ρώμη τα συμφωνηθέντα. Αλλά ο Ρέντσι πέτυχε αυτό που επιδίωκε κάποτε ο Λίντον Τζόνσον όταν για να πλήξει έναν αντίπαλό του στο Τέξας άφησε να εννοηθεί πως ήταν κτηνοβάτης: έκανε «εκείνον τον μπάσταρδο να το αρνηθεί». Ο «μπάσταρδος» που αρνήθηκε ότι οι Βρυξέλλες κυβερνούν την Ιταλία, συντηρώντας στην ουσία τη φήμη του τηλεκοντρόλ, είναι ο Γιούνκερ. Ο πρόεδρος της Κομισιόν έχει εμπλακεί πλέον στη συζήτηση. Και αυτή δεν είναι από εκείνες τις συζητήσεις που μπορούν να τελειώσουν χωρίς νικητή και χαμένο.

Αυτό που κάνει ο Ρέντσι είναι με τον τρόπο του διαπραγμάτευση. Κι αυτό που μένει να φανεί είναι πώς θα την αξιολογήσει σε κάνα χρόνο εκείνος ο αυστηρός καθηγητής από το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ που μηδένισε το γραπτό της ελληνικής κυβέρνησης.