Στο «Joy» πρωταγωνιστεί η Τζένιφερ Λόρενς. Αλλά η καλύτερη ατάκα της ταινίας ανήκει στον Ρόμπερτ ντε Νίρο, ο οποίος υποδύεται τον πατέρα της. «Είσαι σαν το φυσικό αέριο» λέει στην πρώην γυναίκα του. «Δεν σε βλέπουμε, δεν σε μυρίζουμε, σε μικρές ποσότητες είσαι ακίνδυνη. Αλλά σε μεγάλες ποσότητες μάς σκοτώνεις».

Ο Γιάνης Βαρουφάκης δεν είναι μόνο πιο τοξικός από εκείνη τη γυναίκα που βλέπει όλη μέρα σαπουνόπερες και ενσαρκώνει η Βιρτζίνια Μάντσεν. Είναι και πιο επιδεικτικός. Θέλει να τον βλέπουν, να τον μυρίζουν, να τον ακούν. Θέλει να προσφέρει τον εαυτό του σε μεγάλες ποσότητες και απολαμβάνει να σκοτώνει ό,τι κινείται γύρω του: την οικονομία (με τις επιλογές του το εξάμηνο που ανέλαβε τις τύχες της), τον πολιτικό που τον ανέδειξε (και είναι ο Αλέξης Τσίπρας), τις σχέσεις της χώρας του με τους εταίρους της (με την ομολογία του ότι ηχογραφούσε τους ομολόγους του στις συνεδριάσεις του Eurogroup). Η τοξικότητα του Βαρουφάκη δεν ήταν άγνωστη. Μπορούσε να την εντοπίσει εύκολα κανείς στα μακροσκελή και αυτοαναφορικά κείμενά του που δημοσιεύονταν στο Protagon. Υποτίθεται ότι εκείνα τα κείμενα ήταν παρεμβάσεις για την οικονομία και την απεμπλοκή της Ελλάδας από τα Μνημόνια. Στην πραγματικότητα ήταν μνημεία επιδεικτισμού.

Εκείνος ήταν ένας Βαρουφάκης σε μικρές ποσότητες –τον βλέπαμε, τον ακούγαμε, τον διαβάζαμε, αλλά ήταν ακίνδυνος. Μετά την εκλογή του τον Ιανουάριο του 2015, ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να του αναθέσει το υπουργείο Οικονομικών. Ηταν σαν να γύρισε στο τέρμα τη στρόφιγγα της φιάλης με το αέριο. Ο Βαρουφάκης κυκλοφορεί τώρα σε μεγάλες ποσότητες. Και αρκεί να ανάψει έναν αναπτήρα ο ίδιος, να πει για παράδειγμα ότι δεν είχε ηχογραφήσει μόνο τον Σόιμπλε και τον Ντεϊσελμπλούμ αλλά και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, για να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Υπάρχει κάτι ακόμη πιο παρανοϊκό σε όλα αυτά: ο Βαρουφάκης βλέπει μπροστά του ό,τι και η Βιρτζίνια Μάντσεν. Μια ευχάριστη σαπουνόπερα.