Ξεκίνησε και πάλι από τη θέση του απόλυτου φαβορί έχοντας απέναντί της ένα άγνωστο αουτσάιντερ. Αλλά όσο απίθανο κι αν φαίνεται να ζήσει η Χίλαρι Κλίντον τον ίδιο εφιάλτη για δεύτερη φορά, μια δεύτερη ήττα ακόμη πιο επώδυνη από την πρώτη, η ψαλίδα που κλείνει από τον κύριο αντίπαλό της για το χρίσμα των Δημοκρατικών οδηγεί σε ένα συμπέρασμα: ότι μπορεί κανείς να εκπροσωπεί το νέο ακόμη και αν είναι ένας 74χρονος γερουσιαστής από το Βερμόντ σαν τον Μπέρνι Σάντερς. Αποδεικνύεται ακόμη ότι μπορεί κανείς να εκπροσωπεί το νέο με ιδέες που άλλοι θεωρούν ξεπερασμένες και εκείνος κουβαλά σαν πολύτιμο θησαυρό από τη νιότη του.

Αυτή είναι η περίπτωση του Τζέρεμι Κόρμπιν, του πιο αριστερού ηγέτη που είχαν πότε οι Εργατικοί στη Βρετανία. Και θα γίνει και η περίπτωση του Μπέρνι Σάντερς εάν ο αμερικανός γερουσιαστής, ο πιο αριστερός από πολλούς αμερικανούς γερουσιαστές και οπωσδήποτε πιο αριστερός από τη Χίλαρι Κλίντον, κόντρα σε κάθε πολιτική λογική, οδηγήσει εκείνος τους Δημοκρατικούς στη μάχη για την κατάκτηση του Λευκού Οίκου. Αν ζήσει η Αμερική ένα τέτοιο πολιτικό παράδοξο, τότε θα γίνει βεβαιότητα στον αγγλοσαξονικό κόσμο κάτι που εμφανίστηκε στη Βρετανία ως υποψία: ότι η αριστερή ρητορική –από τις επικρίσεις για τη λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος και τη στενή του σχέση με το πολιτικό σύστημα έως την καταγγελία των ανισοτήτων –ζει μια δεύτερη νιότη.

Αντίθετα δεν είναι καθόλου παράδοξο ότι η αριστερή ρητορική ανθεί και πάλι εκεί όπου πρώτα υπέστη τεράστια πίεση από το δίδυμο Ρέιγκαν – Θάτσερ και μετά μπήκε οριστικά στο χρονοντούλαπο από το δίδυμο Κλίντον – Μπλερ. Ή μάλλον όχι και τόσο οριστικά. Αρκεί η Χίλαρι να ρίξει μια ματιά στη χθεσινή έκθεση της Oxfam που λέει ότι μόλις 62 άνθρωποι είναι πλουσιότεροι από τον μισό πληθυσμό της Γης για να αντιληφθεί πώς μπορούν να συγκινούνται οι ψηφοφόροι από την αντισυστημική αγνότητα του Μπέρνι Σάντερς.

Τελευταία Νέα