Πρώην κομμουνιστές, αμόλυντοι σοσιαλιστές, χριστιανοδημοκράτες, χριστιανοκοινωνιστές, πράσινοι, μεταρρυθμιστές, σοσιαλδημοκράτες, φιλελευθεροδημοκράτες, κεντρώοι. Ολοι αυτοί χώρεσαν κάτω από την ομπρέλα της Ελιάς, της πολιτικής συμμαχίας που εμπνεύστηκε το 1996 στην Ιταλία ο Ρομάνο Πρόντι. Γιατί Ελιά; Το είχε εξηγήσει κάπως ποιητικά ο ίδιος: «Η ελιά είναι δυνατή, ανθεκτική, καλά ριζωμένη στη γη της. Είναι το δένδρο της μεσογειακής Ευρώπης όπου συνυπάρχουν η θάλασσα και το βουνό, οι λίμνες, οι κοιλάδες και οι λόφοι. Η ελιά αγαπά τον ήλιο και αντιστέκεται στον χειμώνα. Εως τώρα το μοναδικό δένδρο της πολιτικής μας ζωής ήταν η βελανιδιά. Χρειαζόταν ένα άλλο πολιτικό δένδρο για να δείξουμε ότι οι συμβατές διαφορές μας είναι ένας κοινός πλούτος».

H ελληνική Ελιά δεν έχει βρει ακόμη τον ποιητή της –παρότι κάποτε οι 58, ανάμεσα στους οποίους ήταν πολλοί καθηγητές όπως ο Ρομάνο Πρόντι, είχαν επιχειρήσει να ρίξουν τον σπόρο.

Η προσπάθεια έπεσε στο κενό όχι επειδή δεν ήταν η εποχή της σποράς, αλλά επειδή Το Ποτάμι δεν είχε εμφανιστεί, αρχηγός της ΝΔ ήταν ένας πούρος δεξιός και η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ δήλωνε ακόμη ριζοσπαστική με αποτέλεσμα το ΠΑΣΟΚ να αισθάνεται κάπως άνετα στο Κέντρο και να μη στηρίξει το εγχείρημα. Μια πολιτική αιωνιότητα από τότε, όσοι συνωστίζονται στον χώρο του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς φαίνεται να αντιλαμβάνονται αυτό που είχε αντιληφθεί το ’96 ο Πρόντι: ότι αν δεν μπουν κάτω από την ίδια ομπρέλα θα λιώσουν σαν τη ζάχαρη κάτω από τη βροχή.

Αυτή τη φορά ήταν η Φώφη Γεννηματά που έριξε τον σπόρο με την πρόταση που κατέθεσε από «ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακο» για κοινό συνέδριο και εκλογή αρχηγού. Στην Ιταλία η Ελιά φύτρωσε από δεκαοκτώ ολόκληρα κόμματα και με ανύπαρκτη πίεση από αριστερά. Φύτρωσε χάρις στην ποιητική πολιτική τρέλα ενός καθόλου χαρισματικού καθηγητή. Αυτό που μένει να φανεί είναι αν μια Ελιά μπορεί να φυτρώσει και στα ελληνικά χώματα του νέου δικομματισμού.

Τελευταία Νέα