«Τι γλυκούλι!» αναφώνησε η φίλη μου όταν είδε τη σκηνή από το ισπανικό Κοινοβούλιο με το εξάμηνο βρέφος της βουλευτού των Podemos Καρολίνα Μπεσκάνκα να το περιφέρουν από έδρανο σε έδρανο. «Τι υποκριτικούλι!» σκέφτηκα πάλι εγώ που είμαι πιο δύσπιστη σε αυτές τις εξάρσεις καθημερινότητας σε χώρους που είναι για τη δημοκρατία ό,τι οι ναοί για τη θρησκεία. Το ίδιο πιστεύω και για τα μωρά που μπουσουλάνε ή τα θηλάζουν στο Ευρωκοινοβούλιο. Πολύ περισσότερο αφού η ισπανική, όπως και η ελληνική, Βουλή έχει βρεφονηπιακό σταθμό. Και μια ευρωβουλευτής θεωρώ ότι μπορεί να αντέξει το έξοδο της μπέιμπι σίτερ (δεν ισχύει το ίδιο για τη συνάδελφο ρεπόρτερ που με το ένα χέρι κρατούσε το μικρόφωνο και με το άλλο το μωρό της). Πώς; Μπορεί να μη θέλει να αφήσει το παιδί σε μια ξένη γυναίκα; Ε, τότε, ας μη γινόταν βουλευτής. Ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς.

Η Βουλή δεν είναι δημόσια υπηρεσία ούτε καν υπουργείο. Και ως προς τον συμβολισμό και ως προς την ουσία. Και η περιφορά ενός μωρού ως τρόπαιο (αναρωτιέμαι, τι είδους;) δεν τιμά τους λόγους για τους οποίους βρίσκεται εκεί η μητέρα του. Η επίδειξη του πλεονεκτήματος της απλότητας, για επικοινωνιακούς λόγους, δεν καμουφλάρεται από ροδομάγουλες φατσούλες και «ζουζουνιές». Οσο για τα λοιπά νήπια του Ευρωκοινοβουλίου, δεν ξέρω πόσο παιδαγωγικό είναι να εξοικειώνονται και να ταυτίζονται, από τόσο τρυφερή ηλικία, με χώρους πολιτικής εξουσίας.

Γι’ αυτό υπάρχουν οι «Μελισσούλες» και τα «Ζαρκαδάκια».

Τελευταία Νέα