Ηταν σαν μια ρωγμή στην ελλειμματική εποχή μας που προσπαθήσαμε να παραγεμίσουμε με τη χρυσόσκονη των Χριστουγέννων. Μια κρυφή ματιά στο μέλλον, σε μια Ελλάδα που θα έχει αφήσει πίσω της τη βαλκάνια εσωστρέφειά της και τον εγωκεντρισμό της ημιμάθειας. Η πιτισιρικαρία που γέμιζε την προπαραμονή της Πρωτοχρονιάς το απόγευμα το Μέγαρο Μουσικής με έκανε να νιώσω τουλάχιστον αισιόδοξη. Παιδιά κάτω των 12 ετών, με πολλά τρίχρονα και τετράχρονα όπως τα ανίψια μου με τα οποία πήγα στο παιδικό μπαλέτο «Δον Κιχώτης» των Μπαλσόι. Μια άλλη αίθουσα φιλοξενούσε την παράσταση «Ο γύρος του κόσμου σε 80 μέρες», κάποια άλλη τα «Χριστούγεννα του Καραγκιόζη στη Βιέννη».

Παρατηρούσα αυτά τα παιδιά που τα πρόσωπά τους έλαμπαν από τις εικόνες που έβλεπαν επί σκηνής αλλά κυρίως τους γονείς τους, μια και η παιδική ηλικία φαίνεται αταξική. Καμία σχέση με την υπεροπτική «αστίλα» που συχνά προσάπτουν στον συγκεκριμένο χώρο. Μαμάδες της αθηναϊκής γειτονιάς, κάποιες πρόωρα μαραζωμένες. Το αντίτιμο των εισιτηρίων ήταν προφανές ότι δεν τους περίσσευε. Και, στο διάλειμμα, με τι περηφάνια αλλά και άποψη πολιόρκησαν τα γύρω περίπτερα για να αγοράσουν ένα μπουκαλάκι νερό ή έβγαζαν από την τσάντα τους τα συσκευασμένα κρουασάν ώστε να γλιτώσουν τις πιο ακριβές τιμές του μπαρ. Βγήκα από την αίθουσα περήφανη γι’ αυτήν την άλλη Ελλάδα όπου οι γονείς κόβουν απ’ αριστερά και δεξιά για να πάνε τα παιδιά τους στο Μέγαρο. Κόντρα στην εξίσωση προς τα κάτω αυτής της εποχής και τον επιδεικτικό αρχοντοχωριατισμό της προηγούμενης.

Τελευταία Νέα