Φέτος στα γιορτινά τραπέζια δεν υπερυψώθηκε το πνεύμα των Χριστουγέννων. Ούτε καν το Ασφαλιστικό ή τα κόκκινα δάνεια. Από ένα άτυπο γκάλοπ που έκανα διαπίστωσα ότι φέτος ήρθε και στρογγυλοκάθησε μαζί μας, άρτι ψηφισθέν, μόλις βγήκε από το φούρνο που λένε, το Σύμφωνο Συμβίωσης. Πέρα από φιλιά, αγκαλιές και πανηγυρισμούς όμως, σαν να ανιχνεύω ένα κενό ανάμεσα στην ελευθερία έκφρασης της σεξουαλικής επιλογής και στην απαραίτητη νομική κατοχύρωσή της όσον αφορά τη διαχείριση ασθενειών, φορολογικά ή κληρονομικά θέματα. Σαν με ένα άλμα της λογικής και της πραγματικότητας, η ερωτική επιθυμία να βρέθηκε από τα τσαλακωμένα σεντόνια της κρεβατοκάμαρας κατευθείαν στα κομπιούτερ της Εφορίας.

Για παράδειγμα, άκουσα ζευγάρια που έβγαζαν πύρινους λόγους υπέρ του Συμφώνου να εκστομίζουν το κλασικό «αλλάξτε συζήτηση μπροστά στα παιδιά». Και είδα γνωστούς μου που θεωρούσα μετριοπαθείς να ξιφουλκούν διαδικτυακά εναντίον των «γκέηδων» –αναφέρω την πιο απαλή έκφραση. Και από την άλλη, φιλικά μου ομόφυλα ζευγάρια να σχεδιάζουν το πάρτι που θα κάνουν μετά την υπογραφή του Συμφώνου με στόχο να καλέσουν τους γονείς τους ώστε να «τους τη σπάσουν». Δυστυχώς, το επιβεβλημένο συνταγματικό δικαίωμα δεν εξασφαλίζει όχι απλά την αποδοχή αλλά ούτε καν τη συφιλίωση. Ετσι πολύ φοβούμαι το αναπόφευκτο. Εναν ακόμη διχασμό, από τον οποίον κερδισμένος θα είναι ο Ανθιμος που έγινε φίρμα. Οι ψηφοφορίες στη Βουλή αλλάζουν νόμους, όχι νοοτροπίες.

Τελευταία Νέα