Επειδή έχουν ειπωθεί (και όχι μόνο στην Ελλάδα…) όλες οι ανοησίες του κόσμου για τις εκλογές στην Ισπανία, χρήσιμο είναι να μείνουμε στα πραγματικά περιστατικά.

Πρώτον, στην Ισπανία βγήκε πρώτο και καθαρά το κόμμα της Δεξιάς που εδώ και τέσσερα χρόνια εφάρμοσε μια περιοριστική πολιτική.

Η διαφορά του από το δεύτερο (6,7 μονάδες) και το τρίτο κόμμα (8 μονάδες) είναι περίπου η διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ από τη ΝΔ στις εκλογές του Ιανουαρίου και του Σεπτεμβρίου.

Τώρα ψάχνουν κυβέρνηση. Πώς γίνεται όμως στην Ελλάδα να κερδίζει τις εκλογές το πρώτο κόμμα, αλλά στην Ισπανία να τις κερδίζει το τρίτο ή έστω ένα άθροισμα δεύτερου και τρίτου κόμματος;

Δεύτερον, στην Πορτογαλία πριν από έναν μήνα βγήκε κι εκεί πρώτος με διαφορά (6,3 μονάδες) ο συνασπισμός της Δεξιάς που πρώτα έβαλε τη χώρα σε Μνημόνιο και μετά την έβγαλε επιτυχώς.

Κυβέρνηση όμως σχημάτισε το δεύτερο κόμμα στηριζόμενο στην ανοχή του τρίτου και του τέταρτου –ένα ιδιότυπο κοινοβουλευτικό πείραμα, θα δούμε πόσο θα κρατήσει…

Προς το παρόν, πάντως, δεν είδα το Eurogroup να παθαίνει καμιά ταραχή. Ασε που για να καθησυχάσει τους ενδιαφερομένους ο νέος Σοσιαλιστής πρωθυπουργός δήλωσε: «Η Ευρώπη δεν χρειάζεται να ανησυχεί. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ».

Τρίτον, στο ενδιάμεσο η Δεξιά και η Ακρα Δεξιά πήραν σχεδόν 60% στις περιφερειακές εκλογές στη Γαλλία. Τα λόγια είναι περιττά.

Αυτά είναι τα πραγματικά περιστατικά. Και δεν χρειάζεται να αναφερθώ σε άλλες εκλογές μέσα στο 2015, όπως στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην Πολωνία, με ανάλογα αποτελέσματα.

Ερώτηση κρίσεως. Από πού προκύπτει λοιπόν ότι κάτι αλλάζει στην Ευρώπη ή έστω ότι αλλάζει κάτι σημαντικό ώστε να πανηγυρίζουμε; Από πουθενά.

Και τότε γιατί πανηγυρίζουμε; Δύο εξηγήσεις μπορώ να βρω.

Είτε δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει και πανηγυρίζουν με την ίδια λογική που κάποτε νόμιζαν ότι θα γίνουν κυβέρνηση και η Ευρώπη θα υποκλιθεί –πριν ξεμείνουμε «από δυνάμεις κι από χρήματα» που είπε κι ο Πρωθυπουργός…

Είτε καταλαβαίνουν πολύ καλά τι συμβαίνει κι απλώς κάνουν ενέσεις ηθικού στο (αριστερό) στράτευμα –«βαστάτε, παιδιά, έρχονται οι δικοί μας!».

Που δεν έρχονται. Διότι το πρόβλημα τελικά με την Αριστερά που θέλει να αλλάξει την Ευρώπη είναι ότι η Ευρώπη δεν δείχνει διάθεση να αλλάξει και πάντως όχι στην κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ ή του Podemos.

Και γι’ αυτό είναι η Αριστερά που τελικά αναγκάζεται να καταφύγει στο βολικό δόγμα του (Γκράουτσο) Μαρξ:

«Αυτές είναι οι απόψεις μου, αλλά αν δεν σας αρέσουν έχω και άλλες!».