Αναζήτηση
Προτού τα εκλογικά αποτελέσματα στη ΝΔ εξελιχθούν σε κάτι σαν αποκρυπτογράφηση απόκρυφου κειμένου –προτού αρχίσει να παίζεται το έργο «Ο Κώδικας Τραγάκη» –ένα αποτέλεσμα είχε ξεχωρίσει ως συμβολικό: η ΝΔ Λονδίνου ψήφισε πρώτο τον Κυριάκο και δεύτερο τον Αδωνη.
Υποτίθεται ότι αυτή η επίδοση αντικατοπτρίζει τη φιλελεύθερη ατζέντα στην οποία συναντιούνται οι δυο υποψηφιότητες. Μπορεί ο Μητσοτάκης να είναι κεντροδεξιός και ο Γεωργιάδης δεξιοδεξιός, αλλά τους ενώνει η μεταρρυθμιστική ρώμη την οποία είχαν επιδείξει ως διακριθέντες υπουργοί της κυβέρνησης Σαμαρά.
Αν ήθελε κανείς να τρολάρει αυτή τη μικροστατιστική με το ίδιο νόμισμα, θα στεκόταν στο αποτέλεσμα της Πύλου. Εκεί, στην έδρα του Αντώνη Σαμαρά, ο Γεωργιάδης κατήγαγε περιφανή νίκη. Ηρθε πρώτος με 33% –δικαιολογημένα, καθώς ήταν ο υποψήφιος που διεκδίκησε επίμονα τη σαμαρική ψήφο, υπερασπιζόμενος το έργο του πρώην πρωθυπουργού.
Η απόσταση που διήνυσε ένας πούρος δεξιός, παλαιοκαρατζαφερικός και νεοσαμαρικός, για να στρατευτεί με τον Μητσοτάκη είναι περίπου όση η απόσταση από τη Μεσσηνία στο Λονδίνο. Η επίκλησή της είναι ένας πρόσφορος τρόπος για να φωτογραφίσει κανείς αυτό που συντελείται στη Νέα Δημοκρατία. Πέρα από τα παλιά οικόσημα και πάνω από τις ιδεολογικές ταυτότητες, διαμορφώνεται ένα υβριδικό μέτωπο που αναστέλλει, αν δεν παραγράφει κιόλας, τις παλιές διαιρέσεις.
Ο Αδωνις βλέπει στον Κυριάκο έναν εκπρόσωπο της γενιάς του –της γενιάς που δεν διέτρεξε όλη την ενήλικη ζωή της, από την πρώιμη Μεταπολίτευση ώς το Μνημόνιο, κρατώντας κομματικά αξιώματα και κυβερνητικά χαρτοφυλάκια. Της γενιάς που επιδιώκει τώρα την εξάρθρωση της «νόμιμης» αλυσίδας διαδοχής.
Το γεγονός ότι η γενεαλογική ασυνέχεια επιχειρείται μέσω ενός γόνου της οικογένειας Μητσοτάκη δεν είναι το πιο παράδοξο. Το πιο παράδοξο είναι ότι με τα ίδια ακριβώς κίνητρα –του κλονισμού του κομματικού status quo –συντάσσονται στο παρασκήνιο και πρόσωπα που τουλάχιστον ηλικιακά ανήκαν σε αυτό. Και που τώρα τοποθετούν εαυτούς ρεβανσιστικά απέναντι στα τζάκια.
Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς το πλεονέκτημα μιας τέτοιας συσπείρωσης. Το μέτωπο νέοι – παλιοί είναι πολύ πιο ευρύχωρο (και μοδάτο) απ’ ό,τι τα προγραμματικά ή ιδεολογικά προτάγματα. Γι’ αυτό και από την πρώτη ημέρα της καμπάνιας του δεύτερου γύρου ο Μητσοτάκης έσπευσε να αθροίσει τη μη μεϊμαρακική ψήφο σε ένα σύνολο –στο 60% που ψήφισε «υπέρ της ανανέωσης».
Μια τέτοια συμμαχία, όσο κι αν είναι σκόπιμη εκλογικά, δεν μπορεί παρά να εκπνεύσει στην κάλπη. Αδωνις και Κυριάκος ξέρουν τι θέλουν από κοινού να κατεδαφίσουν. Αν τα καταφέρουν, η ηλικία δεν θα είναι πια αρκετή για να μείνουν στο ίδιο σκάφος. Θα πρέπει να επινοήσουν νέους όρους συγκατοίκησης. Εκτός αν τους έχουν ήδη συνομολογήσει.
